Przedstawiam Wam Pietrka. Białego furgona, ktory na starość też chce jeszcze "pożyć".
To była fascynacja od pierwszego wejrzenia. Małe miasteczko Buxy u zbocza winnicy w Burgundii w centrum Francji. Dom rodzinny mojej żony. Otwieramy garaż i oczom mym ukazuje sie śmieszne i zarazem piękne auto. Własność Pierre'a, ktory w latach aktywności zawodowej (gdy ja w brzuchu mamy sie obracałem) dowozili nim zepsute pralki i lodówki do swojego warsztatu. Samochód był użytkowy, silny i wzorowo pracował przez kolejnych 25 lat. Właściciel poszedł na emeryturę i Pietrek wraz z nim. Człowiekowi sił brakło, by pracować, ale wierne auto szkoda było za grosze sprzedać. Co roku wiec, Pietrek odwiedzał warsztat, zdawał pomyślnie testy i dla rozruszania przegubów przejeżdżał kilkadziesiąt kilometrów. Tak doczekał roku 2011 kiedy spotkałem go po raz pierwszy. Dwa lata pózniej dostałem go w prezencie ślubnym od teścia, Pierre'a z Buxy, ktory ze łzami w oczach rozstawał sie ze swym kompanem. Kilka dni pózniej, wyruszyliśmy Pietrkiem w naszą podróż poślubną, ale o tym napiszę innym razem...

Efekt szalonego pomysłu. Małe, zwinne, zielone, cztery koła. Na zewnątrz zabawka, pod maską lew. Samochód, ktory daje dużo satysfakcji, mozna nim jeździć delikatnie, spokojnie, ale gdy trzeba mozna wzbudzić w nim rajdowe emocje. Auto dla tych, którzy wiedzą czego chcą, ale nie muszą o tym krzyczeć na całe gardło.

Wrzucam z sentymentu. Samochód jest jeszcze mój, ale niedługo zapewne. Przez cztery lata służył mi bardzo dobrze. Wygodniejszego nie znam. Wbrew obiegowej opinii bardzo oszczędny i ekonomiczny.
Razem przeżyliśmy wiele. Najdłuższa trasa to 1940km na południe Francji. Będzie mi go brakować.