Silnik dwusuwowy to typ silnika spalinowego, w którym cztery fazy pracy, czyli ssanie, sprężanie, praca i wydech, realizowane są w czasie dwóch suwów: suwu sprężania i suwu pracy.
W początkowej fazie suwu sprężania w pierwszej kolejności następuje opróżnienie przestrzeni roboczej silnika ze spalin poprzez kanał wydechowy. Jednocześnie do przestrzeni roboczej silnika poprzez kanał międzykomorowy napływa z przestrzeni korbowej świeża porcja mieszanki paliwowo - powietrznej.
Następnie poruszający się w górę tłok (pełniący rolę zaworu) zasłania kanały wydechowy i międzykomorowy, odsłaniając jednocześnie kanał ssawny, przez który następuje zassanie świeżej porcji mieszanki paliwowo - powietrznej do skrzyni korbowej silnika. W czasie suwu pracy, tuż przed osiągnięciem przez tłok GMP, następuje zapłon mieszanki paliwowo - powietrznej. Powstała fala uderzeniowa wybuchającej mieszanki wywołuje ruch tłoka w dół do DMP. Pod koniec suwu pracy następuje wydalenie spalin przez odsłaniający się kanał wylotowy. Cykl się powtarza.
Najprostsze silniki dwusuwowe pozbawione były miski olejowej, stąd odpowiedzialność za smarowanie m.in. mechanizmu korbowego spadała na paliwo, do którego dodawało się niewielkich ilości oleju. Fakt ten sprawiał, że silniki dwusuwowe wyrzucały z siebie charakterystyczny "niebieski dymek" i borykały się z poważnymi problemami emisyjnymi (poziomy emisji toksycznych związków przy tym silniku są wyjątkowo wysokie). Dokładając do tego niską sprawność oraz głośną pracę, ekspansja i rozwój tego typu jednostek został drastycznie zahamowany.
W ostatnich latach można było zaobserwować jeszcze próby utrzymania silników dwusuwowych na rynku jednośladów poprzez znaczne unowocześnienie tych jednostek. Przyczyniło się to jednak niestety do ich znacznego skomplikowania. Tym samym pierwotna, podstawowa zaleta, czyli prostota konstrukcji, również straciła na swojej sile.