Strefy kontrolowanego zgniotu (strefy zgniotu) to elementy konstrukcyjne nadwozia pojazdu odpowiedzialne za maksymalne rozpraszanie energii uderzenia poprzez kontrolowane odkształcanie elementów szkieletu i karoserii pojazdu. To element z zakresu bezpieczeństwa biernego.
Zagadnieniem tym jako pierwsi zajęli się konstruktorzy Mercedesa w latach 40. Producent ten złożył pierwszy patent w tym zakresie w roku 1951. W ślad za nim poszli wszyscy producenci samochodów i dziś strefy kontrolowanego zgniotu stanowią podstawę projektu auta.
Strefy kontrolowanego zgniotu powinny być tak projektowane, by przenosić nadmiar energii na elementy szkieletu karoserii, umożliwiając jednocześnie udzielenie poszkodowanym w wypadku pomocy (możliwość otwarcia drzwi pojazdu). W obrazowy sposób można to przedstawić tak, że w momencie zderzenia odkształceniom mają ulegać przednia i tylna część pojazdu (przyjmować całą energię na siebie), podczas gdy możliwie najmniejszym odkształceniom ma ulegać kabina pasażerska.
W warunkach testu zderzeniowego Euro NCAP przody najbezpieczniejszych samochodów mogą dysponować strefą zgniotu sięgającą 60, czy nawet ponad 70 cm w głąb. Z drugiej strony, przy zderzeniach bocznych sterfy zgniotu w nowoczesnych samochodach są bardzo małe ze względu na wzmocnienia zastosowane w drzwiach.