Wałki wyrównoważające to elementy, których celem jest poprawa kultury pracy silników o niewielkiej liczbie cylindrów poprzez zniwelowanie wibracji wynikających z ich pracy. Powszechnie uważa się, że silnik pracuje tym harmonijniej i kulturalniej, im więcej ma cylindrów. Wynika to z faktu rozłożenia pracy na większą liczbę mniejszych cylindrów. Ich praca jest przez to równiejsza, cichsza i okupowana mniejszymi wibracjami. Takie silniki są jednak droższe w budowie i eksploatacji.
W obliczu tego współcześni producenci silników (często motywowani również najnowszymi normami emisji spalin) wykorzystują silniki o mniejszej liczbie większych cylindrów, które charakteryzują się większą wydajnością. Generują jednak one również duże drgania, które obniżają komfort jazdy. Drgania te niweluje się przez wałki wyrównoważające.
Wałki takie umieszczane są w bezpośrednio w bloku silnika. Napędza je wał korbowy, ale obracają się one w kierunku przeciwnym do niego z prędkością dwukrotnie większą. Dzięki wyliczonemu wyważeniu równoważą one drgania i nierówności wynikające z pracy silnika.
Wałki wyrównoważające to wbrew pozorom rozwiązanie o długich tradycjach. Jako pierwszy opracował je już w 1904 roku Frederick W. Lanchester podczas prac nad sześciocylindrowym silnikiem Rolls-Royce'a. Na powszechne zastosowanie rozwiązanie to musiało czekać jednak długo, bo aż do lat 80. Gdy do kolejnych silników zaczęła wprowadzać je Honda, jej śladem wkrótce poszli również producenci europejscy. Obecnie wałki takie spotyka się stosunkowo często w jednostkach trzycylindrowych.