Ocena kierowcy - Suzuki Swift III Hatchback

Wzorowy mały dupowóz okołodomowy. Nie wyróżnia się, zawsze zapala, zawsze dojeżdża, niewiele kosztuje w utrzymaniu, nie budzi emocji, ale czasem potrafi wkurzyć drobną, upierdliwą usterką. Świetny do roli wózka na zakupy, :P minibusu szkolnego :PP, tramwaju 1-osbowego :PPP. Lepiej nie spędzać w nim więcej niż 2 godziny lub 150 km dziennie. Jego najsłabszym punktem (na gwarancji) była... sieć autoryzowanych stacji obsługi. Kompetencja pracowników i jakość usług Suzuki Motor Poland, z którymi miałem do czynienia, pozostawiała wiele do życzenia. :/ Szukałem dobrego ASO i wyszło, że najbardziej godne zaufania warsztaty nie mają autoryzacji! Daleko posunięta prostota, by nie rzec siermiężność Swifta \"golasa\" byłaby do przyjęcia, gdyby zachowywał legendarną niezawodność japońskich Swiftów w każdym calu. Niestety, te roczniki z Węgier już tego nie umieją, wyłącznie wskutek kreciej roboty księgowych! :( Autko broni się głównie znakomitym silnikiem, przyzwoitym zawieszeniem i zadziwiającą trwałością kluczowych podzespołów (Swifty bez wielkiego trudu chodzą po 300-400 tys. km, a po X-nastu latach - zardzewiałe, sterane, ale wciąż czynne - samodzielnie dojeżdżają na miejsca \"wiecznego odpoczynku\"). Gdyby nie te zalety, zasługiwałby najwyżej na 3.

Prawdziwa gwiazda. :P Jak na litrówkę zadziwiająco żwawy. Wystarczająco elastyczny. Zamiera poniżej 2000 obr/min, ale też zaczyna tracić dech powyżej 5000 obr/min. Optymalnie spisuje się w zakresie 2500-4500 obr/min, wówczas jest też cichy. Dopiero >5000 obr/min robi wiele rabanu. Jedyny mankament -> wibracje na biegu jałowym odczuwalne w kabinie, ale taka uroda 3 cylindrów.

Na trasie biegi 3-4-5 wchodzą genialnie. Można przesuwać dźwignię najmniejszym palcem! Zestopniowanie bez zarztu, w typowo japońskim stylu - trzy pierwsze biegi do szybkiego rozpędzenia, dwa najwyższe do cichej i ekonomicznej jazdy na trasie. Byłoby idealnie, gdyby nie synchronizator 2. biegu, który nie lubi szybkiej ręki (wtedy zgrzyta) i wsteczny, niekiedy wchodzący za 2-3 razą.

Swiftowe podwozie (z przodu MacPherson, z tyłu wielowahaczowe, niespotykane w tej klasie) ma spore rezerwy. Jest \"szybsze\" niż 53 KM. Za precyzję prowadzenia, zachowanie na zakrętach i przy ostrzejszych manewrach zasługuje na 4+ do 5-. Niestety, idąc za modą konstruktorzy za bardzo poszli w pseudo-sport. Seryjne pośledniej klasy amortyzatory słabo działają \"na odbicie\", sprężyny są za twarde, więc komfort resorowania zasługuje na 3-. Hamulce są mocne, wydajne, nie przegrzewają się prędko (przód ma tarcze wentylowane!), chociaż do hamowania awaryjnego wymagają kopa z volley\'a. Można odnieść wrażenie, że wspomaganie wysiadło. :/

Przejrzysty do przodu i na boku. Duże lusterka boczne. 126p Standard też nie miał pozycji przeciwolśnieniowej lusterka. Byłoby pięć gwiazdek, gdyby nie słaba widoczność przez tylną szybę i przeciętna skuteczność reflektorów.

Za kierownicą siedzi się idealnie (przy wzroście 175-180 cm i długich nogach). Bez wyprostowywania się jak na taborecie, bez leżenia na podłodze. Łatwo znaleźć sobie komfortową pozycję za kierownicą, chociaż nie ma regulacji jej kolumny. Dostałby 5, gdyby nie udziwniona klawiszologia. Wycieraczka tylnej szyby i spryskiwacz powinny być włączane dźwignią przy kierownicy, a nie guziczkami schowanymi pod zegarami!

Tutaj Japońcom nie wyszło. Bez wsparcia dmuchawy, z kratek leci zefirek o sile ostatniego tchnienia starej myszy. :P (Nie, nie mam włączonego zamkniętego obiegu powietrza). Od wiosny do jesieni dmuchawa jest włączona na stałe, żeby było czym oddychać. Stojąc w korkach w upale trzeba otwierać na oścież okna i używać 4. biegu dmuchawy wtedy jazgoczącej jak odkurzacz. Powyżej 25\'C można w nim zdechnąć. Uchylnane tylne szyby pomagają, ale nie aż tak jak byłoby oczekiwać. Wszystko przez to, że kabina nie ma wywietrzników! Ogrzewanie działa nieco lepiej, ale wnętrze o słabej izolacji termicznej nagrzewa się długo. Przyjemnie robi się po 20-30 km. Przewóz pasażerów zimą wyklucza grzanie stóp. Cała moc nawiewu ciepłego powietrza musi iść na szyby, żeby nie parowały. Mankament istotny dla mnie -> brak niezależnego nawiewu chłodnego powietrza na twarz przy włączonym ogrzewaniu. :(

Nie da się ukryć, że jest wyraźnie ciaśniejszy niż współczesne, wielkopojemne maluchy. Z przodu przestrzeń jest wystarczająca. Z tyłu są znośne warunki dla osób o wzroście do 170 cm. Spory bagażnik.

Donośne szumy toczenia kół, szelesty piasku lub szum wody w nadkolach. Powyżej 110 km/h zaczyna dokuczać szum opływu powietrza. Obraz ratuje cichuteńki silnik i ledwie szemrzący układ przeniesienia napędu. Rzutem na taśmę -> cztery gwiazdki.

Jeździ na łyżeczce benzyny. Średnie spalanie z przebiegu ponad 120 tys. km wynosi 5,2 l/100 km (z przewagą szybkich przejazdów szosowych na dystansach 30-100 km). Nie trzeba się szczególnie starać, żeby spalał 5,0-5,5 l/100 km, ale trudno zejść <4,5 l/100 km. Rzadko przekracza 6 litrów, nawet na krótkich odcinkach zimą!

Stary Swift kiedyś był niedoceniany i kompletnie nie zauważany w testach drogowych. Szkoda, bo miał kilka naprawdę mocnych punktów, które nawet dziś potrafią zrobić wrażenie. Dziś ceny Swiftów wzrosły, bo ludzie szukają oszczędnych i trwałych samochodów. Być może kupiłbym go jeszcze raz. Ale nie tę wersję. Raczej sedana z silnikiem 1.3 i bogatszym wyposażeniem. Bez klimatyzacji i łagodniej resorującego zawieszenia, trudno mi w nim dłużej wytrzymać. :P

Plastiki grzechocą i trzeszczą na dziurach jakby miały odpaść. Lewy przedni zacisk hamulcowy \"renomowanej\" firmy Bosch lubi się zacierać, jak w starym dużym Fiacie. Kluczyki są wykonane ze zbyt miękkiego stopu. Po 100 tys. km mogą już nie chcieć otwierać drzwi i włączać zapłon. Tajemnicze pęknięcie szybki z pleksi zestawu wskaźników wymagało jej wymiany na nowe. Raz znikło światło cofania. W sumie tylko trója. Płaci frycowe za marną staranność montażu, (zbyt) duży udział gorszych jakościowo części \"Made in EU\" i skutki mało uczciwych kombinacji księgowych: - Hmmmm.... Co by tu jeszcze zepsuć, żeby właściciel zaczął wreszcie jeździć po pomoc do ASO? A mogło być tak pięknie!

W sumie to twardy i niezawodny zawodnik, choć nie wygląda. Po 137 tys. km silnik jest nadal rześki jak młodzieniaszek. Cały wydech seryjny. Fabryczne tarcze hamulcowe z przodu dotrwały do 110 tys. km. Okładziny bębnów z tyłu są zużyte w 1/3 (!). Zawieszenie wciąż jędrne i sprężyste, nie tykane od nowości, z wyjątkiem wymiany jednego łożyska koła (na przeglądzie po 15 tys. km). Nawet amortyzatory działają bez zarzutu. Seryjne sprzęgło dopiero teraz domaga się lekkiej regulacji skoku jałowego pedału.