Białe szaleństwo - Mazda 3 MPS

Pakowanie przebiegło szybko. Złożyłem część tylnej kanapy, wsunąłem snowboard do środka i sukces! Deska zmieściła się, mimo, że ma prawie 170 cm długości. Jeszcze tylko buty, kask i reszta osprzętu – niestety przybornik snowboardzisty zajął miejsce jednego z pasażerów. Na szczęście tym razem nie musiałem się o to martwić.

Było już późno. Stwierdziliśmy, że nie mamy ochoty tracić czasu na dojazd w Tatry. Postawiliśmy na stoki w Zawoi – najdłuższej wiosce w Polsce. Szczególnie myśl o jeździe po Mosornym Groniu napawała mnie radością. Stok ma certyfikat FIS i jest wystarczająco stromy by na nim naprawdę poszaleć. Tylko czy będzie otwarty?

Przy okazji dojazdu na miejsce chciałem sprawdzić jaka naprawdę jest Mazda 3 MPS. Zająłem miejsce za kierownicą i ruszyłem. Spojrzenie na wnętrze nie zdradza możliwości Mazdy. Materiały są niezłe, ergonomia bez zarzutu, ale wieje nudą, a totalnie różne wyświetlacze od komputera pokładowego i radia jeszcze bardziej psują odbiór. Jedynie fotele, zegary z logiem MPS i mały wskaźnik doładowania sugerują, że to nie jest zwykła Mazda 3. Wrażenia z jazdy nie pozostawiają już żadnych wątpliwości, że to bardzo sportowa maszyna. Twarde zawieszenie daje o sobie znać na każdej dziurze, a samochód jest niezwykle stabilny. Charakterystyka pracy silnika zdradza wielkie możliwości, biegi zmieniają się z przyjemnym oporem, a sprzęgło pracuje twardo i sprężyście. Muszę przyznać, że mimo sztywności zawieszenia była to bardzo przyjemna godzina. Wyprzedzanie ciężarówek trwało kilka sekund, jednostka napędowa jest bardzo elastyczna, a system grający Bose skutecznie umila jazdę. Mazda okazała się całkiem „hatch” i w akceptowalnym komforcie dowiozła mnie tuż pod Mosorny Groń. Parking przywitał nas ogromem błotnistej przestrzeni. Wyciąg pracował, choć świecił pustkami. Tylko nieliczni amatorzy nie przestraszyli się odwilży i jazdy po sztucznym śniegu.

Zaparkowałem gdzieś między kilkunastoma samochodami pod stokiem. Mazda 3 MPS wyglądała zdecydowanie najciekawiej wśród wszystkich czterech kółek na parkingu - to naprawdę dobrze wyglądający samochód. Dzięki kilku dodatkom jak duża lotka z tyłu, wlot na masce kierujący powietrze prosto na intercooler, czy grafitowe, 18-sto calowe felgi wyglądała naprawdę agresywnie, ale nie wulgarnie. Daleko jej do wyglądu ciotki w sportowym stroju i obuwiu, którą ktoś chciał zmienić w sprinterkę. Tu nie ma nic na siłę. Ten samochód ma potencjał, ale pokazuje to z klasą. Zamyślenie nad estetyką przerwało wołanie znajomych, którzy poganiali mnie do kasy. Kupiliśmy karnety, wyjechaliśmy na górę . Nadszedł czas na białe szaleństwo! Nakręceni na pierwsze w tym roku szusowanie nie zwracaliśmy nawet uwagi na zlodowaciały produkt armatek śnieżnych, po którym jeździ się niezbyt przyjemnie. Na stoku czułem się trochę jak w Mazdzie, było twardo i narowiście. Deska raz po raz łapała krawędzią zlodowaciałe podłoże sprawdzając tym samym moje umiejętności. Chciałem tylko chronić swoje pośladki, upadek na lód i powrót tak twardym samochodem mógł przyprawić mi niepotrzebnych cierpień.

Wiatr, choć dość mocny nie był dla nas zauważalny dopóki nie stał się przeszkodą dla pracy kolejki krzesełkowej. Tak, wiem - względy bezpieczeństwa, ale zjechaliśmy dopiero dwa razy. O naszym rozczarowaniu po wstrzymaniu ruchu wyciągu nie muszę wspominać. Każdy z nas szukał jakiegoś pocieszenia. Dziewczyny wybrały kawę, a facetów kusiła opcja wypicia grzańca w pobliskiej karczmie. Ja ciągle miałem mało białego szaleństwa. Pozostała mi jeszcze Mazda, dlatego pomyślałem, że udam się na przełęcz Krowiarki, to ledwie kilka kilometrów dalej. Cel? Jedne z najlepszych góralskich serków, jakie jadłem. Zdziwiłem się, że po świętach mogę jeszcze myśleć o jedzeniu. Nie mogłem również pojąć, czemu myślę o jeżdżeniu, kiedy koledzy idą na grzańca.