Lancia Voyager - rodzina przede wszystkim

Na przestrzeni wielu lat model Voyager był już Plymouthem, Chryslerem, a teraz przyszła pora na to by był Lancią. A za co pokochały go miliony użytkowników? Za bezkompromisowość w dążeniu do zapewnienia podróżującym rodzinom przestrzeni, komfortu i wygody podróżowania. Włosi dostali piękny prezent w postaci legendy vanów, ale nie byliby sobą, gdyby nie okrasili tego amerykańskiego dania odrobiną włoskiej finezji. Zewnętrzne zmiany w stosunku do Chryslera Town & Country są minimalne i ograniczają się do przemodelowania zderzaków oraz tylnej klapy, a także nowego projektu grilla i tylnych świateł. Auto nie zmieniło wymiarów i trzeba przyznać, że na europejskich drogach wyróżnia się swoim ogromem. Długie na 5,22 m, szerokie na 2 m i wysokie na 1,75 m kanciaste pudło, wystaje z każdego wymalowanego miejsca parkingowego. Również manewrowanie tym mastodontem po wąskich uliczkach, jest jak stąpanie po cienkim lodzie – da się zrobić, ale wymaga to wyostrzenia wszystkich zmysłów. Całe szczęście kamera cofania, czujniki parkowania oraz mnóstwo przeszklonej przestrzeni, ułatwiają nieco tę miejską akrobatykę. Oczywiście nikt nie kupuje Voyagera do jazdy po mieście, ale gdyby komuś przyszedł do głowy taki pomysł, to z góry uprzedzam.

Regularne kształty nadwozia są ukłonem w stronę pierwszych modeli Voyagera. Czy wygląda on lepiej od poprzednika? To kwestia gustu. Jedno jest pewne – mniej krągłości nadwozia, to często lepsza możliwość zagospodarowania wnętrza. Baza w postaci 3,1 m rozstawu osi daje nadzieję na nieprzeciętne zasoby wolnej przestrzeni we wnętrzu auta. I tak też jest w istocie. Pasażerowie pierwszego i drugiego rzędu nie mogą narzekać na brak miejsca. Również trzeci rząd będzie zadowolony, jeśli tylko z 3 przewidzianych tam osób, jedną pozostawimy w domu. Żeby jeszcze bardziej uzmysłowić Wam, jak duży jest Voyager dodam, że wykorzystując wszystkie trzy rzędy siedzeń, mamy za plecami do dyspozycji bagażnik o pojemności 934 litrów. Złożenie zbędnych foteli powiększa nam go do 2394 litrów (bez 3-go rzędu), aż do niewiarygodnych 3912 litrów (bez 2-go i 3-go rzędu). Warto dodać w tym miejscu, że dzięki systemowi Stow’n’Go schowanie wszystkich siedzeń zajmuje około 2 minut. Nie musimy ich, jak to miało miejsce w poprzednim modelu, wyciągać z samochodu, ponieważ wszystkie po chwili lądują w podłodze, pozostawiając po sobie wspomnienie a nam płaską przestrzeń ładunkową. Chwała inżynierom – prościej się już chyba nie da. Patrząc na szereg udogodnień takich jak elektrycznie otwierane boczne i tylne drzwi, mnogość schowków, uchwytów i gniazd zasilania dochodzimy do wniosku, że wygoda pasażerów podczas długich podróży była priorytetem dla projektantów.

Wróćmy na chwilę do włoskiej ingerencji we wnętrze Voyagera. Tu designerzy mieli zdecydowanie więcej pracy, ponieważ zmianie uległo prawie wszystko począwszy od kierownicy, poprzez deskę rozdzielczą, a na boczkach drzwi skończywszy. Efekt ich starań jest więcej niż zadowalający. Smętny i zalatujący amerykańską, plastikową tandetą środek, zmienił się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jest elegancko i miło dla oka. Mam tylko jedną prośbę do Włochów – poprawcie jakość materiałów wykończeniowych, bo nie są one najwyższych lotów. Szczególnie twardy plastik deski rozdzielczej psuje cały urok.