Zielony szaraczek - Nissan Micra

Całkowicie nowy Nissan Micra czwartej generacji to typowe współczesne auto miejskie. Można uznać go również za samochód globalny. Bo jak inaczej podkreślić fakt, że ten maluch będzie sprzedawany w 160 krajach całego świata? O ile w segmencie supersamochodów łatwo usatysfakcjonować konsumentów niezależnie od odległości od równika, to w przypadku tradycyjnych aut rodzinnych czy miejskich jest to już dużo trudniejsze. Stworzenie produktu, który przypadnie do gustu nabywcy europejskiemu tak samo jak mieszkańcowi Stanów Zjednoczonych jest karkołomnym przedsięwzięciem. Ale mały Nissan broni się dzielnie, a dzięki nowej platformie, na której jest oparty, ma spisywać się znakomicie niezależnie od kontynentu.

Nie trzeba być znawcą marki, aby już na pierwszy rzut oka zauważyć, że najnowsza Micra wcale nie przypomina swojego poprzednika, obecnego na rynku od 2002 roku. Stylizacyjnie, znacznie bliżej jej do generacji, która do produkcji weszła w roku 1992. Pozostały charakterystyczne dla poprzedniej generacji, wysoko umieszczone lampy, jednak osadzone są w bardziej stonowanej, mniej awangardowej, obłej karoserii. Cóż, po Nissanie, który całkiem niedawno zaprezentował intrygującą bryłę Juke’a, można było oczekiwać znacznie więcej. Micra raczej nie grzeszy odważnym designem, a jedyne co ją wyróżnia to jaskrawy kolor „wiosenna zieleń” (w przypadku naszego egzemplarza).
Dużo ciekawej (przynajmniej w teorii) prezentuje się to, czego nie widać gołym okiem, czyli nowa płyta podłogowa o nazwie V, którą Micra ma dzielić z kilkoma nadchodzącymi małymi pojazdami Nissana. Dzięki nowej platformie Micra czwartej generacji jest lżejsza od poprzednika, ważąc około 915 kg (wcześniej 1030 kg). Czy to wielkie osiągnięcia, biorąc pod uwagę fakt, że autko urosło niewiele i wciąż jest jednym z najmniejszych samochodów klasy „supermini”? Niekoniecznie. Teraz Micra jest dłuższa (o 21 mm), szersza (o 5 mm) i niższa (o 25 mm) od poprzednika, mierząc odpowiednio 3780 mm/1665 mm/ 1515 mm. Zmiana proporcji na plus.

Muszę przyznać, że jeszcze przed pierwszą jazdą, największe obawy budziły we mnie trzy cylindry pod maską tego małego Nissana. Jakby nie patrzeć, 1198 cm3 to całkiem spora pojemność jak na trzycylindrową jednostkę, co może nasuwać przypuszczenia o sporych wibracjach na większych obrotach. Jednak w praktyce, po odpaleniu auta za pomocą przycisku, silnik na biegu jałowym pracuje zaskakująco cicho i bez wibracji. Kiedy akcja się rozkręca, powiedzmy, do 4000 obrotów, trzy „gary” dają o sobie znać charakterystycznym, bezpłciowym warkotem. Jednak ogólne wrażenia słuchowe pozostają na akceptowalnym, jak na tak mały samochodzik, poziomie. Z pewnością dodatkowy cylinder, którym może się pochwalić większość rywali, wyszedłby na dobre Nissanowi. 80 koni mechanicznych i 110 Nm, wykrzesanych z pojemności 1,2 litra nie są niczym więcej niż przeciętnym wynikiem. W ruchu miejskim stanowią wystarczającą dawkę mocy by sprawnie przemieścić się z punktu A do B. Poza swoim naturalnym habitatem, Mikrus (musiałem go tak nazwać, przynajmniej raz) nie czuje się najlepiej, ale jeżeli trzeba to podoła trudom przejazdu, chociażby z Warszawy do Krakowa, bez większych niedogodności. A na dodatek całkiem oszczędnie. Nie trzeba specjalnego wysiłku, by poza miastem, zejść poniżej 5 litrów. Nasza Micra jest zielona nie tylko dosłownie. Rozwiązania pod szyldem „Pure Drive” troszczą się o ograniczenie emisji CO2, a tym samym o mniejsze spalanie.

Z pewnością nie zdziwi Was fakt, że zawieszenie Micry zostało zoptymalizowane raczej pod kątem komfortu w mieście, niźli agresywnego prowadzenia. Malutki Nissan jest wystarczająco miękki by gładko poruszać się po mieście, ale udaje mu się też zachować kontrolę nad przechyłami, gdy prędkości robią się większe, a drogi bardziej kręte. Daleko mu do zachowania dynamicznego Forda Fiesty, mimo że zawieszenie było optymalizowane na europejskie drogi. W bardziej „agresywną” jazdę nie pozwala zaangażować się układ kierowniczy, którego elektryczne wspomaganie zostało dostosowane do krzepy niezwykle wątłej kobiety. Działa bardzo lekko i jest zdecydowanie bez czucia. Wydaje się, jakby inżynierowie Nissana uznali, że jazda po mieście polega jedynie na parkowaniu. Tak, w tym przypadku mocne wspomaganie pomaga. Ponadto, w zakrętach kierownica musi dodatkowo służyć jako punkt „zaczepienia” ciała – fotele go nie oferują.

Zachowanie dynamiczne samochodu pozostaje więc na przeciętnym poziomie. Wiele samochodów tego segmentu odznacza się lepszym i pewniejszym prowadzeniem jak i większą dynamiką - patrz Suzuki Swift. Kolejnymi elementami, którym można zarzucić pracę jak w plastikowych manipulatorach podpinanych do komputera, jest sprzęgło oraz lewarek skrzyni biegów. Sam drążek dodatkowo, jak na tak mały samochód ma monstrualne rozmiary.