Fiat Croma - rodzinne auto po włosku

Znasz taką sytuację? Idziesz sobie ulicą za zgrabną i wysoką dziewczyną o talii osy i sylwetce Magdy Frąckowiak. I nagle ta postać z młodzieńczych snów odwraca się i … czujesz, że jednak nie jest w Twoim typie. Porównanie może i bezczelne, ale dość dobrze pasujące do opisywanego dzisiaj samochodu. Z wysokim na ok. 160 cm nadwoziem Fiat Croma przypomina z tyłu kształty SUVa , a pod większym kątem dynamiczne kształty „rufy” przypominają nawet o wspaniałych Sportwagonach od Alfy Romeo. Auto zawraca, demonstrując indywidualność swojej bocznej linii, aż wreszcie widać jego „twarz” – co kto lubi, ale nie w moim typie.

A przecież nie można zarzucić projektantom z zespołu Giugiaro, jakoby poszli na łatwiznę. Starali się jak mogli i wyszedł im Fiat, którego nie sposób pomylić z żadną inną marką. Nie ma w nim skalkulowanych linii niemieckich, ani przesłodzonej finezji francuskich aut. Jest to oryginalny i niepowtarzalny, ale też dyskusyjny włoski przepis na rodzinne auto. Według Włochów, modelem Croma poprowadzili oni cienką linię idealnie pomiędzy wyglądem agresywnym i bezosobowym, wyjątkowym i przeciętnym. Tworząc produkt dla jak najszerszego odbiorcy, nie chcieli być zbyt blisko żadnej z tych wartości i ta sztuczka im się udała.

Tylko czy warto tak gonić tego najszerszego odbiorcę w segmencie, w którym Włosi nigdy nie czuli się zbyt pewnie? Skoro i tak Croma miała na początek trudne zadanie przekonania klientów do siebie, to czy nie lepiej było postawić na ich mniejszą część, dając im coś ekstra i przesuwając tę cienką linię bliżej strefy agresji? Nie wiem, czy to tunel aerodynamiczny, czy strategia marketingowa, ale wygładzona i obła do kresu możliwości sylwetka Cromy prędzej przypomina sytą mućkę o wielkich zamglonych oczach, niż agresywnego byka z czerwonymi ślepiami.

A kto powiedział, że miłość musi być od pierwszego wejrzenia? Warto rzucić okiem jeszcze raz, a później wsiąść i się przejechać. Załadować bagażnik, komplet pasażerów i ruszyć w trasę. W góry. Z rowerami. Z dziećmi. Puścić ulubioną płytę na pełną głośność. Wyjechać na autostradę i sprawdzić przyśpieszenie. I proszę mi wierzyć, po takim bliższym poznaniu auta coś zaczyna iskrzyć. Nie, dla samochodów to nie jest dobre porównanie… Może po prostu: auto zaczyna się podobać i to o wiele bardziej jednoznacznie niż podczas oglądania go z zewnątrz.

Miejsca w środku jest nawet więcej niż obiecuje okrągłe nadwozie. Siedzi się w Cromie niemal jak w SUVie – o paręnaście centymetrów wyżej od zwykłych osobówek, przy czym miejsca nad głową nie brakuje, ba… jest go mnóstwo. Zajęcie miejsca za kierownicą ułatwia szeroki zakres regulacji zarówno foteli jak i kierownicy. Na tylnej kanapie przestrzeni nie zabraknie nawet dla rosłych pasażerów – ani na nogi, ani nad głową.

Siedzenia z przodu są sprężyste, wygodne i nie sprawiają żadnego kłopotu nawet na długiej trasie. Nie zapewniają co prawda wyraźnego bocznego trzymania, ale w tym aucie nie to jest krytyczne. Z komfortowym zawieszeniem i mocnym , świetnie wyciszonym 150-konnym silnikiem 1,9 Multijet, to auto nie czuje się dobrze w konkurencji „slalom po pasach”. Raz, że tak nie wypada rodzinnym, komfortowo zawieszonym kombi , dwa, że wysoki środek ciężkości każe się pilnować w zakrętach przy większej prędkości, a trzy, że moment obrotowy w tym silniku (ale dopiero powyżej 1800 obrotów/min) z łatwością wygrywa z oponami pojedynek o przyczepność – szczególnie jak przednie koła są mocniej skręcone. Nawet jeśli elektronika jeszcze nie interweniuje, to na kierownicy już wcześniej czuć, że skręcone koła najchętniej obracałyby się w miejscu. Po prostu należy delikatniej obchodzić się z gazem – przynajmniej w mieście, bo przy większych prędkościach na trasie problem praktycznie nie występuje. Wtedy można wcisnąć pedał do dechy i cieszyć się elastycznym i mocnym silnikiem, który w dodatku nawet ostro traktowany nie ma dużego apetytu na paliwo. Na trasie zużywa około 6,5 litra/100km, a w mieście około 9 – dobry wynik jak na tak duże i mocne auto!

Przyzwyczajenia wymaga wyskalowanie prędkościomierza. W odróżnieniu od innych modeli Fiata (oprócz Punto), zaczyna on odliczanie nie od wartości 20 km/h tylko od 10 km/h, co powoduje, że chcąc jechać 90km/h, należy celować wskazówką dokładnie „w liczbę” a nie pomiędzy nimi (czyli pomiędzy 80 i 100 jak w innych autach). Da się przyzwyczaić. Gorzej z drążkiem tempomatu, który jest umieszczony dość nisko i koliduje czasem z lewym kolanem, a do tego w Cromie, podobnie jak w niektórych innych włoskich autach, projektanci uznali, że funkcja „Cancel” w tempomacie jest całkowicie zbędna. Jako że całkowicie się z tym nie zgadzam, zrobiłem „cancel” dla używania tego wynalazku. Na koniec chciałbym wspomnieć o rzadko spotykanym, bardzo wypukłym ukształtowaniu poduszki powietrznej na kierownicy. W pewnym miejscu na dole kierownicy poduszka wystaje tak bardzo, że przy szybkich manewrach to wybrzuszenie zaczyna delikatnie przeszkadzać.