Legendarny mikrus

Dla właścicieli skuterów

„Pięćsetkę” produkowano niespełna osiemnaście lat – od roku 1957 do 1975. Przez blisko dwie dekady auto to znalazło ponad 3,5 miliona nabywców. Fiata 500 sprzedawano na wszystkich kontynentach świata. Największą popularnością cieszył się jednak w południowych Włoszech. Co ciekawe i zaskakujące zarazem, w Polsce jest on raczej mało znany, z jednego prostego powodu – nigdy nie był oficjalnie importowany do naszego kraju. Nieliczne egzemplarze, dziś znajdujące się w rękach kolekcjonerów pochodziły z tak zwanego „prywatnego importu”. Szacuje się, że obecnie w Polsce znajduje się około 20, może 25 Fiatów 500.

Model miał być następcą wysłużonego już, produkowanego od roku 1936 roku Fiata Toppolino, zwanego popularnie „myszką”. Włoska marka oczekiwała samochodu spełniającego zadanie podstawowego transportu we Włoszech. Podobno jego głównymi odbiorcami mieli być... użytkownicy skuterów, którzy domagali się lepszej ochrony przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Pomysł na nowe auto szefowie Fiata ogłosili 18 maja 1952 roku, podczas wielkiej konferencji ekonomicznej. Oznajmiono na niej, że nowopowstały samochód powinien dysponować silnikiem o pojemności co najmniej 0,4 litra i mocy około 10 KM, czterema miejscami i ceną w granicach 400 tysięcy lirów. Auto nie mogło ważyć więcej niż 450 kg.

Pomysł był beznadziejny

Początkowo inżynierowie, a zaraz po nich szefowie Fiata uznali pomysł za beznadziejny i zarzucili jego realizację. Dopiero kilka lat później do projektu powrócił Dante Giacosa, słynny konstruktor, który od początku lat pięćdziesiątych pracował nad czteromiejscowym pojazdem z silnikiem montowanym z tyłu. Z powodu redukcji kosztów, zadecydowano, że model zostanie zaopatrzony w dwucylindrową jednostkę rzędową chłodzoną powietrzem.

Projekt otrzymał robocze oznaczenie „110”. Giacosa wiedział, że auto to nie może być konkurencją dla budowanego mniej więcej w tym samym czasie Fiata 600. Między innymi dlatego „pięćsetkę” pomyślano jako pojazd typu 2+2 (dwie dorosłe osoby i dwójka dzieci). W prototypie modelu silnik został zamontowany poprzecznie z tyłu. Szybko zrezygnowano jednak z tego pomysłu z racji zbyt dużych wibracji, które odczuwalne były podczas jazdy. Ostatecznie motor zamontowano podłużnie, a współpracowała z nim skrzynia biegów zapożyczona z modelu „600”. Na koniec jedynym problemem było odpowiednie dociążenie przodu pojazdu. Rozwiązano go umieszczając nad przednią osią zbiornik paliwa i koło zapasowe.

Zgrabny, ładny i oszczędny

Jeszcze kilka miesięcy przed oficjalną prezentacją, model nadal nie posiadał nazwy. Ostatecznie zdecydowano się na wskazującą na pojemność silnika nazwę 500. Do liczby tej dodano słowo Nouova, nawiązując w ten sposób do bardzo udanego Fiata Topolina, poprzednika „pięćsetki”.

Silnik tego małego samochodziku dysponował pojemnością 479 ccm i mocą 13 KM. Auto rozpędzało się do 85 kilometrów na godzinę (prędkościomierz wyskalowano do 100 km/h). Deklarowane zużycie paliwa wynosiło około 4,5 litra na 100 km. Właśnie głównie dzięki niskim kosztom zakupu i eksploatacji, Fiat 500 szybko zdobył popularność. Doszło do tego, że na ulicach biedniejszej, południowej części Włoch inne samochody należały do rzadkości. „Pięćsetka” kusiła też zgrabną sylwetką i prostą konstrukcją.