Niezbyt sprytny lisek - Volkswagen Fox

Autko miejskie, podejście drugie

Miejskie Lupo było całkiem dobrym samochodem, ale nie zdobyło popularności ze względu na cenę wyższą od większego o klasę Polo. Pomimo tego, że recepta na zwiększenie sprzedaży wydawała się oczywista (obniżenie ceny), to Volkswagen postanowił nie inwestować w zupełnie nową konstrukcję, aby przekonać się, czy zmiany w cenniku okażą się wystarczające, aby auto zaczęło się sprzedawać. Dlatego też zadecydował się na sięgnięcie po brazylijskiego mieszczucha – Fox’a.

Chytry plan

Wprowadzenie na nowy rynek istniejącego już samochodu to bardzo bezpieczna forma rozszerzenia swojej gamy modelowej. Pojawił się natomiast inny problem – przynależność klasowa. Volkswagen Fox jest bowiem odpowiednikiem Polo na rynku południowoamerykańskim. Był, co prawda, o 9 cm krótszy od Polo, ale za to o 1 cm szerszy i niemal 8 cm wyższy. Jeśli chodzi o możliwości przewozowe, to Fox, mając 260 l pojemności bagażnika, był zaledwie o 10 l gorszy od swojego większego brata, na którym zresztą bazował. Owo pokrewieństwo skutkowało identycznym rozstawem osi, a co za tym idzie podobną przestronnością. Mamy zatem dwa, pod wieloma technicznymi względami, identyczne samochody o różnych nazwach, innym wyglądzie i różnych grupach docelowych. Jak Volkswagen zamierzał to uzasadnić i ze sobą pogodzić?

Problemy dywersyfikacyjne

Wolfsburgski zarząd postanowił poczynić w Foxie szereg zmian, aby nie podbierał on klientów Polo. Właściwie to nie były to zmiany, ale… brak zmian. Widać to chociażby w wykończeniu wnętrza, które nie tylko przypomina, że samochód produkowano w Brazylii, ale wręcz każe się zastanowić, czy nie było to czasem w samym sercu dżungli... Największą jednak różnicą, która miała sprawić, że Fox nie będzie podbierał klientów Polo, było oferowanie go tylko jako 3-drzwiowego hatchbacka z 4 miejscami siedzącymi. Ograniczono też ilość jednostek napędowych (w Polsce to trzech), dostępne wyposażenie oraz ustalono cenę zauważalnie poniżej poziomu Polo. Kosztując 32 tys. zł Fox był o 4700 zł tańszy od większego brata, ale pamiętać należy, że miał on o 5 KM słabszy silnik, a w wyposażeniu brakowało wspomagania kierownicy, za które żądano 2880 zł, co w dużej mierze niwelowało różnicę w cenie.

Dla kogo?

Trudno powiedzieć do kogo skierowany był Volkswagen Fox na rynku europejskim. Auta klasy A wybierane są przede wszystkim ze względu na niewielkie wymiary zewnętrzne, pozwalające na swobodne manewrowanie w ruchu miejskim oraz korzystną cenę. Tu jednak mieliśmy do czynienia z samochodem o klasę większym, który próbował nawiązać z nimi walkę poprzez oszczędności w wykonaniu, które nie przekładały się jednak na wyjątkowo korzystną cenę. Poza tym w obawie przed konkurowaniem z Polo Volkswagen pozbawił Fox’a bardzo istotnej cechy autka miejskiego – praktyczności. Duża przestronność wnętrza jest oczywiście sporym plusem, ale bardziej pożądana byłaby tylna para drzwi, ułatwiająca na przykład posadzenie dziecka w foteliku. Błędem było również oferowanie jedynie czterech miejsc – próby zmieszczenia jeszcze jednego pasażera w aucie tej wielkości nie mają naturalnie nic wspólnego z komfortem podróżowania, ale brak możliwości przewiezienia pięciu osób, nawet na krótkim dystansie, nie jest zbyt praktyczne. Problemem były również wymiary Fox’a, który choć nieduży, nie był równie filigranowy (czytaj „łatwy w zaparkowaniu”) jak konkurencja.

Co poszło nie tak?

Volkswagen Fox to ciekawy przykład tego, że pomysł na degradowanie modeli do niższych klas poprzez różnorakie ograniczenia i zredukowaną cenę nie jest zbyt dobry. Przynajmniej wśród autek miejskich. Ktoś szukający łatwego w zaparkowaniu, ale praktycznego samochodu za możliwie niską cenę mógł zdecydować się na Fiata Pandę, albo Kię Picanto. Z kolei osoby oczekujące czegoś odrobinę lepszego mogli przebierać w ofercie aut klasy B. Fox zaś plasował się gdzieś po środku, nie spełniając wymogów cenowych pierwszej grupy kierowców, jakościowych drugiej, ani praktycznych obu. Był trochę autem dla nikogo, a efektem tego była marna sprzedaż. Dopiero ostatnia, trzecia już próba, sprawiła, że Volkswagen zrozumiał przepis na miejskie autko – nieduże, praktyczne nadwozie oraz przepaść cenowa pomiędzy nim i samochodem zaliczanym do klasy od niego wyższej.