Abarth 500 - powrót skorpiona

Karty historii

Na początku lat siedemdziesiątych zeszłego stulecia firma trafiła pod skrzydła Fiata i biznes Carlo Abartha rozkwitł, bo klienci docenili sportowy potencjał małych miejskich autek i chętnie wyjeżdżali z salonów sportową wersją „pięćsetki”.

I choć po śmierci założyciela marka zaczęła podupadać, a pod koniec wieku całkiem zeszła ze sceny, kilka lat temu Fiat postanowił odkurzyć tę kartę historii i jeszcze raz zamieszać na rynku jadowitym skorpionem. Od tej pory specjalny sportowy oddział Fiata produkuje „ukąszone” auta – coś jak AMG dla Mercedesa, tylko trochę taniej.

Co z tego wyszło? Na początek „ukąszono” Fiata Grande Punto i nie można powiedzieć, aby na ulicach się zaroiło od tych aut, nie był to więc strzał w dziesiątkę. Lecz kiedy na rynek z hukiem wjechał model 500, Fiat już nie miał wyboru – musiał odwołać się do korzeni i zaoferować klientom jego sportową odmianę – jak w starych, dobrych latach 70-tych.

Mały, czerwony, głośny

Pan w salonie wręcza mi kluczyki i, wskazując ręką w kierunku odległego parkingu, rzuca: „Tam jest, mały, czerwony, głośny”. Znalezienie auta rzeczywiście nie stanowi problemu, choć stoi schowane za „dłubniętym”, niebieskim, rajdowym Abarthem 500 z napisem POLIZIA. Skupiam się na czerwonym - brakuje mu tylko białych kropek, aby wyglądał jak biedronka, która od razu wywołuje pozytywne emocje. Częściowo to zasługa skojarzeń z „cinkłeczento” z 1957 roku, ale przede wszystkim auto należy pochwalić za konsekwentną stylistykę, podkreślającą odmienność Abartha od zwykłej „pięćsetki” dla grzecznych dziewczynek.

Uwagę przykuwają białe 17-calowe felgi z pakietu Essesse z czerwonymi zaciskami na wentylowanych tarczach. Mimo sporej średnicy nie wyglądają na przesadnie duże na tym maluszku. Delikatne ospojlerowane progi, białe naklejki na drzwiach, lotka nad tylną szybą, jadowite logotypy z każdej strony i wielki dyfuzor z poczwórnym (!) wydechem dają do zrozumienia – to nie jest zwykły maluch do miasta. Wszystkiego jest tu w sam raz i już na pierwszy rzut oka widać, że to Abarth, jednak żaden ze stylistycznych smaczków nie góruje nad resztą. Do pełni szczęścia brakuje mi tu jedynie nieco niższego zawieszenia – kilkumililmetrowej różnicy pomiędzy Fiatem i Abarthem 500 po prostu nie widać gołym okiem.

Obrót kluczyka i 160-konny, turbodoładowany silnik 1,4 T-JET budzi się do życia, budząc przy okazji ptactwo w okolicy. Nie zdążyłem jeszcze dotknąć pedału gazu, a z rur wydechowych wydostał się już taki dźwięk, jakby pod maską pracował silnik V6 o słusznej pojemności. Ktoś tu odrobił pracę domową z robienia wrażenia na wąskich uliczkach włoskich miasteczek.

Nie zwracaj uwagi na szczegóły

We wnętrzu także czuć sportowego ducha. Znajdziemy tu specjalnie dla tego modelu opracowaną, spłaszczoną u dołu kierownicę ze skórzanymi elementami, spory fragment centralnej konsoli w kolorze nadwozia, aluminiowe nakładki na pedały i wszechobecne przeszycia czerwoną nicią. Sportowe fotele nie grzeszą wielkością, ale mają regulację w pionie, dobre trzymanie boczne a do tego nieźle wyglądają.

Mimo braku osiowej regulacji kierownicy zajęcie miejsca w środku nie stanowi wielkiego problemu (nawet dla mnie, „dwumetrowca”) i choć na tym miejsce w samochodzie zasadniczo się kończy, to mi to nie przeszkadza - Abarth 500 to nie rodzinny autobus. Z drugiej strony od auta o sportowych ambicjach mam prawo oczekiwać niższego usadowienia - tymczasem siedzę wysoko, jak na stołku. Przypomina mi to Fabię RS, w której miałem podobne odczucia. Cóż, producent może dać „cywilnej” wersji wyższą moc i specjalne dodatki, ale pewnych założeń konstrukcyjnych nie jest w stanie z łatwością pokonać – dlatego w „500” siedzi się tak samo wysoko, jak w zwykłej … Pandzie. Jej geny widać też w umiejscowieniu drążka zmiany biegów na centralnej konsoli. Co tu ukrywać - platforma użyta do stworzenia 500-ki została pożyczona właśnie od Pandy.

Abarth 500 nie jest tanim autem – już podstawowa wersja kosztuje 66.500 zł, a po doliczeniu pakietu Essesse i automatycznej klimatyzacji cena zaczyna się niebezpiecznie zbliżać do 80 tysięcy złotych. W tej kwocie otrzymujemy silnik o mocy 160 KM, sportowe zawieszenie i hamulce, przyspieszenie 7,4 do setki, 7 poduszek powietrznych, system ESP z elektroniczną „szperą”, a nawet kontrolę ciśnienia w kołach.

No nieźle, ale czy w tej cenie nabywca auta z segmentu A ma prawo oczekiwać luksusowego wykończenia i przyjemnych w dotyku plastików? Oczekiwać ma prawo, ale Abarth ma inne zdanie: „Mój dziadek nie rozpieszczał luksusami i świetnie się sprzedawał – i ja sobie bez nich poradzę!”. Oczywiście zasady się zmieniły i nikt nie chce dziś wydać na miejskiego malucha kwoty, wystarczającej do zakupu np. najtańszego Peugeota 508 i obcować z tanimi plastikami. Dlatego podstawowe elementy, z którymi kierowca ma kontakt w czasie jazdy, są wykonane z najprawdziwszej skóry i plastików, nieźle udających aluminium. Przyjemny w dotyku jest też daszek nad zegarami (ciekawe dlaczego właśnie on?) A cała reszta… no cóż, jest twarda, niezbyt imponująca jakością materiałów i nie ma w sobie nic szczególnie nobliwego, ale wiecie co? Po przejechaniu pierwszych kilometrów przestaje mnie to interesować. Kompletnie.