Citroen C4 Picasso - francuskie ciacho

Jak się spojrzy na stereotypy, to przykładowo Włosi kojarzą nam się z klanami, rodzinnymi interesami i więzami krwi. A pokażcie mi jakieś przebojowe włoskie auto rodzinne…? Croma? Phedra? Powiedziałem p r z e b o j o w e! No właśnie – to ciekawe, że tak prorodzinny kraj, motoryzacyjnie najlepiej radzi sobie na polu sprzedaży pojazdów dla indywidualistów. Z kolei typowy Francuz jawi nam się jako amant egoistycznie smakujący życie. A tymczasem rynek rodzinnych francuskich aut kwitnie i oferuje nam szeroką paletę udanych i popularnych modeli dla żonatych i dzieciatych. To paradoks. Jeden z przykładów tego paradoksu spędził ostatni tydzień w naszej redakcji i nazywa się C4 Picasso.

Być może Citroen chce w ten sposób pokazać amantom z kraju nad Sekwaną właściwy kierunek: un - znajdź kobietę, deux - spłódź dzieci, wreszcie trois - spędzaj dużo czasu w naszym minivanie. Przynajmniej ja, kiedy tylko wsiadłem do C4 Picasso, od razu chciałem sprawdzić i wykorzystać wszystkie jego możliwości. Francuzi naprawdę się postarali – spędzanie czasu w ich minivanie jest przyjemne. Wnętrze jest komfortowe, przestronne, i, co nie dziwi, estetycznie wykończone. Plastiki są starannie spasowane i mają ciekawą fakturę, a w każdym zakątku czai się jakiś przycisk, uchwyt czy pokrętło, którego próżno szukać w innych autach, i który nie wiadomo do czego służy, a kiedy już się zgadnie, co autor miał na myśli, to z płuc oglądającego wydobywa się długie „woooow”. Nieczęsto spotyka się model, który potrafi zaskoczyć, a kiedy słyszę aż tyle „woooow”, to warto wspomnieć o powodach tych zachwytów.

Pierwszy powód: nieruchomy środek kierownicy – wygląda niezwykle, bardzo nowocześnie i z pewnością pozwala zoptymalizować kształt poduszki powietrznej dla kierowcy. Wymaga jednak przyzwyczajenia, bo odruchowo szuka się przycisków, które obracają się wraz z kierownicą, a te stoją w miejscu. Da się to polubić – gorzej mi poszło z przebrnięciem przez niezbyt przejrzysty system obsługi radia, komputera czy nawigacji – wszystko sterowane, bagatela, dwudziestoma przyciskami z kierownicy (nie licząc klaksonu). Może jadam za mało pleśniowych serów albo bagietek i nie rozumiem francuskiej duszy, ale nie mogę tego systemu ocenić jako łatwy w obsłudze. Dogadywanie się z nim przypomina rozmowę z Azjatą na targu – niby mówi po naszemu, ale po kwadransie rozmowy potrzebujesz urlopu.

Drugi powód: olbrzymie schowki umieszczone pod szybą. Może nie są zbyt pojemne, ale na papiery czy mapki wystarczą, a do tego (cóż za dbałość o szczegóły) są podświetlane. Zostały tak dobrze zintegrowane z kokpitem, że odkrycie, iż w ogóle istnieją powoduje jęk zachwytu. Trzeci powód to przednia szyba, która wcina się w dach o parędziesiąt centymetrów głębiej niż w innych autach i daje efekt jazdy przeszklonym jak akwarium autokarem. Czwarty: sterowanie nawiewem i klimatyzacją, które z centralnej konsoli powędrowało do dwóch osobnych paneli przy drzwiach kierowcy i pasażera. Rozwiązanie dyskusyjne, tym bardziej, że poszczególne przyciski sterujące temperaturą, siłą nawiewu i setką innych funkcji, są małe i w dotyku niewiele się różnią – wymagają więc oderwania oczu od drogi i dłuższego skupienia uwagi na „kalkulatorze” przy drzwiach. Warto wspomnieć też o przednich fotelach, które mają tak imponujące podparcie boczne, jakby auto miało służyć do rozgrzewek rajdowych dla Sebastiana Loeba. Co ciekawe, taki sportowy kształt fotela wcale nie przeszkadza przy zajmowaniu miejsca, ponieważ boczki są miękkie. Pozostając przy fotelach – z tyłu są 3 osobne miejsca, co nie jest niczym szokującym w tym segmencie – jednak kiedy otworzyłem rozkładaną półeczkę za przednim fotelem i zobaczyłem podświetlającą ją diodową lampkę, to znów musiałem przyznać, że dbałość o szczegóły jest mocną stroną tego auta. Dodajmy do tego rozwijane rolety w oknach tylnej pary drzwi, torbę na kółkach w bagażniku czy dodatkowe wypukłe lusterko dla kierowcy, pozwalające na obserwacje sytuacji na tylnych fotelach i mamy jasność, że im bliżej się zapoznajemy z tym samochodem, tym bardziej on może się podobać.

Zapewne zanudzam tą wyliczanką. A jeszcze nie powiedziałem o najważniejszym „wooow”, tym który pomoże zrealizować pierwszy punkt planu Citroena, czyli słynne „recherche de la femme” - to jego wygląd zewnętrzny. Bordowy kolor auta testowego sięga tylko do linii okien. Słupki i dach pomalowane są na czarno a kolory bordowe i czarne dzieli zmysłowo pofalowana chromowana listwa. Przejść obojętnie obok tego auta może tylko osoba z poważnymi zaburzeniami wzroku. Jaskrawe, kontrastujące kolory, światła LED, atrakcyjne i indywidualne kształty i olbrzymia powierzchnia szyb (w wersji z przeszklonym dachem to aż 6,2m2) sprawiają, że C4 Picasso staje się bardzo atrakcyjnym autem dla klientów kupujących auta oczami.
I o ten efekt Citroenowi chodziło! Domowe kapcie, prawdziwy rosół z prawdziwej kury czy Jumbo-Pack pampersów też są bardzo rodzinnymi atrybutami, ale żadna z tych rzeczy nie wygląda „sexy”. A C4 Picasso wygląda.

Może dlatego po zajęciu miejsca w aucie wcale nie chce się nigdzie jechać – z tego samego powodu, z którego nie chce się jeść ładnie podanego francuskiego ciasta. Wygląda ono na tyle obłędnie, że pojawia się obawa, czy może smakować tak dobrze, jak wygląda? Czy na pewno kucharz jest tak samo dobry w pieczeniu, co w dekoracji? A co jeśli ciasto będzie za słodkie albo za twarde? Sprawdźmy to!