Opel Zafira Tourer - koniec z nudą na szkolnym parkingu

Z zewnątrz - cisza przed burzą

Obiegając nową Zafirę dookoła, poza futurystycznym pasem przednim i nieco bardziej stonowanym grillem, nic nowego nie zwraca na siebie uwagi. Odkąd zobaczyliśmy to auto po raz pierwszy we Frankfurcie ponad 5 lat temu, jego zewnętrzna linia nie uległa deformacji. To jednocześnie dobrze i źle. Jak bardzo nowocześnie Zafira nie chciałaby wyglądać, wciąż jest masywna i nieco „pudełkowata", szczególnie w tylnej części.

Powagi w wyglądzie na pewno dodaje opcjonalna, panoramiczna szyba przednia i pokaźnych rozmiarów szklana tafla zamiast części dachu. Całość nadwozia jest za to jakby delikatnie pochylona do tyłu i kończy się ostro, umieszczoną prawie, że pionowo pokrywą bagażnika. To z kolei robi dobre wrażenie. Dołóżmy do tego ciemniejsze szyby z tyłu, czarne felgi, lusterka, nakładki progów, tylni spojler, antenę – „płetwę rekina" oraz dyskretne oznaczenia pakietu OPC i nagle okazuje się, że to szczegóły uszyte na miarę – jest „w sam raz".

W przypadku odświeżonej Zafiry Tourer o usportowionym charakterze nie może być mowy o krowie, przypadkowo startującej w wyścigach konnych. To nadwozie, którym wzbudzisz respekt zarówno u kolegów z klasy Twoich dzieci, jak i u ich rodziców... najlepiej na światłach, w drodze do pracy. Oczywiście pod warunkiem, że zdążą Cię zobaczyć, bo...

...ta burza jest pod maską!

170 KM to kolejny precedens tego auta – dużo i mało. Silnik 2.0 CDTi pozwala wystrzelić Zafirę do prędkości 100 km/h w okolicach 10 sekund. Nieźle prawda? Niestety ten motor w zestawieniu z automatyczną 6-stopniową skrzynią biegów nie grzeszy elastycznością, szczególnie w mieście. Przekładnia, przy próbie dynamicznego przyspieszenia, "myśli" trochę za długo, a wskazówka obrotów musi przywitać się z zakresem powyżej 4 tysięcy obrotów na minutę, żeby nie ośmieszyć się pod wspomnianymi światłami, nie mówiąc nawet o wyprzedzaniu. Dorzućmy do tego stopniowe "osłabianie" wspomagania kierownicy, które nie dość szybko adaptuje się do gwałtownych zmian prędkości – po wytraceniu prędkości z 70 do 30 km/h jeszcze przez chwilę poczujemy zbyt duży opór układu kierowniczego. Ufff... naprawdę nie będzie więcej narzekania na wrażenia z jazdy – reszta to poezja szos.

Jeśli chodzi o właściwości jezdne, ciężko doszukać się większych problemów. Te, o których wspomniałem, rekompensuje nam arcywygodne zawieszenie, które dzielnie wybiera nawet najmniejsze nierówności drogi, a w dalszej trasie nie przekształca auta w bobslej, wychylający się w każdym zakręcie.

Rekompensatę za zło całego Świata inkasujemy też wewnątrz odświeżonej Zafiry.

Najpierw obowiązki – pasażerowie i bagaże

Zanim wskoczysz na fotel kierowcy, zamontuj dzieci z tyłu! Isofix to podstawa, ale rozdzielenie małych wojowników podłokietnikami to już udogodnienie wyższej klasy – pozwoli uniknąć kolejnej bitwy na tylnej kanapie. Na miejsce na nogi nie będzie narzekał nikt – nawet dorosły pasażer, korzystający ze środkowego fotela, który opcjonalnie (po szybkim złożeniu) może służyć jako wspomniane podłokietniki.

Większych pasażerów śmiało możesz jednak zaprosić do przodu – miejsca jest wręcz przerażająco dużo, a przestrzeń na prawo od kierowcy nie daje wielu możliwości do zepsucia czegokolwiek. Przed pasażerem z przodu nie dzieje się za wiele - znajdziemy tam półkę, która zimą aż prosi się o przetrzymywanie czapki, szalika i rękawiczek (są zbędne, ponieważ podgrzewane fotele i kierownica robią swoje, i to szybko). Pod nią klasyczny schowek, który zdecydowanie rozczarowuje rozmiarami. Generalnie potencjalnych kryjówek na zabawki dla dużych i małych jest sporo, ale żaden nie grzeszy rozmiarami. Poza bagażnikiem.

Ten, po złożeniu foteli (szybko, łatwo, przyjemnie i na płasko), pomieści nawet 1860 litrów – dwa dziecięce wózki plus zawartość tego trzeciego – sklepowego, nie robią na tym aucie wrażenia. W konfiguracji z rozłożonymi fotelami to wciąż bardzo pakowna (prawie że prostokątna) przestrzeń dla 710 litrów. Ciekawą opcją jest możliwość złożenia tylko środkowego oparcia z tyłu i po kilku sekundach przekształcenie go w podłokietniki dla pasażerów. Dla przykrycia zawartości bagażnika zastosowano prostą i skuteczną roletę. Nie zakładajmy, że zawsze robisz to powolnie i z rozwagą – jej zaciągnięcie bez lekkiego uniesienia w górę, spowoduje porysowanie plastików na słupkach C, co może irytować.

Kokpit – blaski i cienie

Wskakując na fotel, kierowcę uderzają skrajnie różne odczucia: jest nowatorsko, odważnie, nawet trochę kosmicznie. Na pewno opanowanie wszystkich guzików, gałek i przełączników zajmie wieczność! Ale spokojnie. Dwa głębsze oddechy, pierwsze nieśmiałe kilka minut z nowym kokpitem i odkrywasz, że właściwie każdy, kto choć raz podróżował nawet jako pasażer dowolnym Oplem z ostatnich kilku lat, odnajdzie się w Zafirze szybciej niż mogłoby się wydawać. Z fotela kierowcy dysponujemy doskonałym dostępem do wszystkich funkcjonalności, właściwie za wyjątkiem panelu obsługi szyberdachu i oświetlenia wewnętrznego. Ze względu na opcjonalną przednią szybę panoramiczną, panel, umieszczony na podsufitce, jest przesunięty aż za głowę kierowcy. To rozwiązanie dziwi szczególnie w zestawieniu z dużą plastikową "wyspą" na środku szyby – miejscem zamontowania środkowego lusterka wstecznego. Jej obecność może przeszkadzać i wymaga przyzwyczajenia – można to porównać do krystalicznie czystych i przejrzystych okularów, na środku których wylądował duży paproch – zwyczajnie zasłania widoczność. Zawsze coś za coś – cienkie dwa słupki boczne z dodatkową szybą pomiędzy, działają z kolei na korzyść kierującego – manewr "wyciągniętej szyi" w każdym zakręcie przestaje być potrzebny. Na ból pleców nie będzie narzekał nikt, kto poświęci chwilę na ustawienia fotela, ale osoby, nieobdarzone wzrostem <170cm, będą miały problem z burtami oparcia, które namawiają do garbienia się.

Rzut oka na konsolę środkową – od góry: dotykowy wyświetlacz, poniżej panel sterowania, klimatyzacją płynnie przechodzący w otwarty schowek i podstawę drążka zmiany biegów. Kolejno w tunelu kierowca i pasażer z przodu dysponują konfigurowalnymi podłokietnikiem z drobnym schowkiem, parą cupholderów i głębszym zasuwanym pojemnikiem na dnie. Dwa pierwsze elementy zamocowano na metalowych szynach, które nie są estetyczne pod żadnym względem. Podobnie jak krew na skórzanej tapicerce z potencjalnie przyciętych palców. Nie tylko dziecięcych. Przypadkowe skaleczenie się we wspomnianych szynach nie należy do arcytrudnych... Na pocieszenie dla poranionych palców otrzymujemy duży dotykowy ekran – obsługiwany na każdy z możliwych sposobów – dotykowo bezpośrednio na ekranie; dotykowo na atrapach przycisków po jego bokach i pokrętłami. Jeśli lubimy wiedzieć, dokąd zmierzamy przy akompaniamencie ulubionej muzyki, musimy do tego przywyknąć – nawigacja i sprzęt grający to właściwie 90% zadań dla ekranu. Poza treningiem trafiania palcami w dotykowe przyciski, problemy technicznie pojawiły się tylko w przypadku słuchania muzyki ze sparowanego za pośrednictwem Bluetooth telefonu. Po odbytej rozmowie telefonicznej, samochód przez dłuższą chwilę nie mógł poradzić sobie z powrotem do trybu odtwarzania muzyki. Za to nawigacja pokona prawdopodobnie każdą aplikację w Twoim smartfonie – działa rewelacyjnie.

Po omieceniu wzrokiem całego wnętrza chwila uwagi dla kierownicy: do dyspozycji mamy opcje sterowania tempomatem i systemem audio. Przyciski klasyczne nie sprawiają problemów, ale pokrętła ciężko wyczuć – ich skok jest zdecydowanie zbyt mało wyczuwalny. Zwraca też uwagę rozmiar – nie tylko kierownicy, ale i zegarów. Są po prostu małe. Nie, nie zbyt małe. Takie, jakie powinny być. I dobrze. Dzięki temu w dużej przecież Zafirze wciąż możemy czuć się jak w każdym kompakcie. Właściwie ten samochód...

...jest jak kompakt!

Czuć to już po pierwszych metrach. Dziwne, że prowadząc tak duże auto, nie trzęsiemy się na każdym kroku w mieście, że zahaczymy, że się nie zmieścimy, albo że ktoś weźmie naszą Zafirę za busa. I to wcale nie zasługa czujników parkowania albo fenomenalnie działającej kamery cofania. Właściwie ten samochód bardzo szybko usypia czujność kierowcy i pozwala myśleć o sobie jak o kompakcie, wręcz aucie do codziennych miejskich dojazdów. To uczucie można próbować oszukać – odsuwając przesłonę panoramicznej szyby, podwyższając fotel, spoglądając za siebie w poszukiwaniu tak odległego tyłu auta. Tylko po co? To największa zaleta prowadzenia nowej Zafiry – nie ma potrzeby ciągłego myślenia o tym, czy przypadkiem nie przegraliśmy, kupując rodzinnego Opla zamiast płaskiej Toyoty GT86 (prawie) bez tylnej kanapy. Można powiedzieć, że w mieście jest Corsą, a w trasie... jest sobą.

I kierowcy pozwala na to samo – nie ma mowy o wstydzie. To bezpieczne, duże auto, które wcale nie udaje mniejszego i bardziej sportowego niż jest. Złoty środek pomiędzy potrzebami Twoimi jako kierowcy, a wymaganiami Twojej rodziny.