Małe Ferrari

To tylko jeden z prasowych cytatów opiewających fenomen tego samochodu. Samochodu, o którym mówi się, że „za jego kierownicą każdy mężczyzna czuje się, jak David Copperfield, a kobieta u jego boku – jak Claudia Schiffer". Samochodu, który jest ponoć doskonałym panaceum na męskie kompleksy i który nie bez powodu nazywany jest „poezją na czterech kołach".

Kolejne „pełnokrwiste" coupe

Choć dzieje fiatowskich coupe sięgają czasów przedwojennych, dopiero w latach czterdziestych samochody te zaczęły zyskiwać na popularności i prestiżu. Ich cechą charakterystyczną zawsze były fascynujące, opływowe kształty. Co ciekawe, Fiat produkował je w niewielkich seriach. Po krótkim czasie przeważnie sprzedawał licencję na swoje Coupe małym firmom (między innymi: Bertone, Farina, Ghia, Abarth, Vignale czy Monterosa), dzięki którym nabierało ono jeszcze innego wymiaru. Do historii przeszły modele takie, jak: V8, Turbina, Dino, 130 i 2100. Po dłuższej przerwie, kolejne, „pełnokrwiste" coupe pojawiło się na rynku w roku 1993.

Wizja Bangle’a kontra Pininfarina

Cztery lata wcześniej, w ośrodku Fiat Centro Stile rozpoczęły się prace nad nowym sportowym autem. Ich koordynatorem był Chris Bangle, ówczesny szef zespołu projektowego (ten sam, który kilka lat później „maczał palce" w stylistycznych zmianach BMW; nie wszystkim przypadły one do gustu – miłośnicy marki wysyłali do BMW setki petycji, w których... domagali się zwolnienia Bangle’a; akcja przybrała spore rozmiary i nazwano ją nawet „Stop Chris Bangle). Wiosną 1990 roku Bangle sporządził kilka szkiców przyszłego samochodu. Były one na tyle intrygujące, że szefowie Fiata zlecili Pininfarinie stworzenie coupe, które opierałoby się na wizji Amerykanina.

Projekty stylistów Pininfariny, które trafiły do Fiata w styczniu 1991 roku rozmijały się z oczekiwaniami szefów koncernu. W przeciwieństwie do wyjątkowej wizji Bangle’a, były one zbyt... zwyczajne. Na szczęście, nie zwolniło to tempa realizowania projektu. Kierownictwo Fiata musiało się jednak szybko zdecydować na dalszą strategię w tworzeniu nowego modelu. Zgodnie z oczekiwaniami, zwyciężyła koncepcja wewnętrznego centrum projektowego. W drugim kwartale 1991 roku podziękowano za współpracę Pininfarinie.

„Chcieliśmy czegoś agresywnego"

Nevio di Giusto, który właśnie na początku roku 1991 objął stanowisko dyrektora Fiat Style Center tłumaczył: „To nie była kwestia dotycząca wybierania najlepiej wyglądającego modelu, albo robienie porównania na czysto estetycznej płaszczyźnie. Proponowany projekt Pininfariny był linearny i bardzo subtelny, dokładnie taki jaka jest tradycja spółki i nadaje się do klasycznych modeli takich, jak Lancia, na przykład. Zamiast tego, my chcieliśmy czegoś odmiennego, trochę agresywnego modelu, który demonstrowałby naszą nową drogę rozwoju. Wyznacznikiem tego jest na przykład przednia część karoserii, jeden z najbardziej znaczących elementów auta w rzeczy samej – jest ona złożona i funkcjonalna zarazem. Spełnia rolę maski samochodu, zawierając w sobie błotniki i przednie światła".

Nietypowa przednia maska była jednym z najbardziej zaskakujących elementów projektu Bangle’a. Użycie podwozia modelu Tipo wymusiło niejako pozycję przednich świateł. Musiały one znaleźć się właśnie na masce, gdyż na jej brzegu znajdowałyby się one zdecydowanie za nisko. Początkowo zastanawiano się też nad wysuwanymi reflektorami, jednak kompletnie zaburzyłoby to aerodynamikę całego samochodu. Ostatecznie wygrała idea wybrzuszonych lamp wkomponowanych w maskę auta. Idea najlepsza z możliwych.