Mercedes Vito - Mistrz Ekonomii

Jak wygląda Mistrz?

Chociaż nasz egzemplarz testowy to najprawdziwsze Kombi, wielu może pomyśleć, że ma do czynienia z odmianą Furgon. Dzieje się tak dlatego, że auto służy do jazd szkoleniowych w ramach programu Mercedes-Benz Eco Trening. Organizator szkoleń uznał – zresztą bardzo słusznie – że jedną z metod przyswajania wiedzy z zakresu ekonomicznej jazdy będzie umieszczenie jej reguł… na aucie! I tak nadwozie i szyby zostały oklejone folią. Na niej to pojawiła się jedyna w swym rodzaju „instrukcja obsługi” w formie dziesięciu zasad, których stosowanie ma zapewnić Mercedesowi Vito tytuł Mistrza Ekonomii.

Ale przyjrzyjmy się autu. Mimo że w tym segmencie finezja pełni funkcję drugorzędną, ustępując miejsca funkcjonalności, która gra tu pierwsze skrzypce, trzeba przyznać, iż inżynierowie Mercedesa dołożyli wszelkich starań, by auto wyglądało świeżo, elegancko oraz dynamicznie i, za sprawą w pełni ocynkowanego nadwozia, długo pozostawało w świetnej kondycji.

Dzięki kuracji odmładzającej Vito otrzymał nowy przedni zderzak, zmodyfikowane reflektory i kompaktowe lusterka zewnętrzne. Przeprowadzone zmiany jeszcze bardziej upodobniły go do innych modeli Mercedesa. Dlatego też, patrząc na przód auta, trudno oprzeć się wrażeniu, że jest to klasa A oglądana przez… szkło powiększające!

Z boku natomiast widzimy bardzo zgrabny samochód z lekko opadającą ku przodowi linią okien, biegnącymi jeszcze bardziej stromo przetłoczeniami na drzwiach i listwami bocznymi. Dzięki tym zabiegom Vito wydaje się niższy i bardziej dynamiczny, przez co nabiera cech minivana.

Dostępu do przedniej części wnętrza strzeże para wygodnych, bo szerokich i otwierających się pod dużym kątem drzwi przeznaczonych dla kierowcy i jego współtowarzysza. Natomiast do zajmowania miejsc w przestrzeni pasażerskiej Vito zaprasza szerokim na 98,5 cm gestem. Tyle bowiem mierzą przesuwne drzwi zamontowane z prawej strony auta. Z ich obsługą poradzi sobie bez problemów nawet „średniej wielkości” dziecko, gdyż pracują bardzo lekko. Jeśli nie obawiamy się przeciągów w kabinie, możemy (za dodatkową opłatą) stać się posiadaczami podobnych drzwi z przeciwnej strony.

Aby zajrzeć do bagażnika, należy podnieść pokaźnych rozmiarów klapę. Dzięki doskonale działającym sprężynom gazowym jej obsługa nie nastręcza żadnych kłopotów. Klapa w pozycji otwartej stanowi przedłużenie dachu i w razie niesprzyjających warunków atmosferycznych, podczas czynności załadunkowych lub rodzinnego pikniku, może posłużyć użytkownikom auta jako… parasolka.

Wnętrze Mistrza

Zasiadając za kierownicą, od razu można poczuć, że Vito został stworzony do pokonywania długich dystansów. Komfortowe fotele kierowcy i pasażera wyposażono w podłokietniki i regulację wysokości, podparcia ud i, oczywiście, kąt pochylenia oparcia. Jeśli dodamy do tego możliwość regulacji kierownicy w dwóch płaszczyznach, okaże się, że znalezienie odpowiedniej pozycji za kółkiem dla wysokich, średnich i niskich użytkowników auta to po prostu fraszka. Z taką samą łatwością korzystać będziemy z bardzo przejrzystego zestawu wskaźników, składającego się z prędkościomierza, obrotomierza i umieszczonego pomiędzy nimi wyświetlacza komputera pokładowego.

Podobnie rzecz się ma z obsługą urządzeń, jakie zostały zamontowane w samochodzie. Dzięki ergonomicznemu i intuicyjnemu rozmieszczeniu wszystkich przycisków, pokręteł oraz dźwigni ich używanie to czysta przyjemność.

Tylko osoby, które po raz pierwszy zasiądą za sterami Mercedesa na próżno poszukiwać będą dwóch dźwigni: hamulca ręcznego i wycieraczek. Pierwszą zastępuje bowiem mały pedał umieszczony obok sprzęgła. Naciśnięcie go spowoduje zaciągnięcie „ręcznego” (choć w tym przypadku nazywanie tak hamulca awaryjnego jest całkowicie bezzasadne). Aby zwolnić hamulec, należy pociągnąć do siebie dźwignię oznaczoną literą „P”, którą znajdziemy przy naszym… lewym kolanie.

Wycieraczki natomiast obsługujemy pokrętłem wkomponowanym w dźwignię kierunkowskazów. Kolejnym udogodnieniem jest umieszczenie dźwigni zmiany biegów w konsoli środkowej. Dzięki temu pomiędzy fotelami kierowcy i pasażera pozostaje wolna przestrzeń, którą można wykorzystać jako „drogę wewnętrzną” prowadzącą do części pasażerskiej lub też zamiast pojedynczego fotela przedniego zamówić podwójną kanapę, zwiększając tym samym możliwości przewozowe naszego Kombi do dziewięciu osób. Materiały użyte do wykończenia wnętrza są dobrej jakości. Za dodatkowe 270 zł otrzymujemy „Cockpit Softtouch”, czyli miękką, przyjemną w dotyku deskę rozdzielczą. Szkoda tylko, że dopłata ta nie obejmuje wewnętrznych poszyć drzwi. Te są trochę za twarde…

Na pochwałę natomiast zasługuje bardzo łatwa do utrzymania w czystości wykładzina podłogowa. Mimo że w kabinie konstruktorzy przewidzieli kilka schowków: tradycyjny zamykany przed pasażerem siedzącym z przodu, na szczycie konsoli środkowej (z przeznaczeniem na dokumenty formatu A-4) oraz kieszenie boczne po obu stronach w każdym rzędzie siedzeń, nie zaszkodziłoby jednak zwiększenie ich liczby. W tego typu aucie przydałyby się z pewnością.

Pasażerowie zajmujący miejsca za kierowcą będą mieli zapewnione iście komfortowe warunki. W testowanym aucie przewidziano dla nich dwie trzyosobowe kanapy. Nawet przy komplecie podróżujących nie zabraknie im miejsca ani na nogi, ani na ramiona, ani tym bardziej nad głowami, gdyż wysokość wnętrza to 134 cm! Nie zabraknie im również… świeżego powietrza. A to za sprawą specjalnego kanału, który doprowadza je do przestrzeni pasażerskiej. Czegóż chcieć więcej?

Za tylną kanapą pozostaje jeszcze (w wersji długiej) całkiem pokaźne miejsce na bagaż o głębokości 72,5 cm. Dzięki niezwykle przydatnej funkcji szybkiego demontażu siedzeń możemy w mgnieniu oka dowolnie kształtować wnętrze, pozbywając się poszczególnych foteli. Możliwości aranżacji jest bardzo dużo. Przy pozostawieniu dwóch przednich siedzeń będziemy cieszyć się przestrzenią ładunkową o imponujących wymiarach 266 cm x 142 cm!