Tradycyjnie, ale i na nowo - Toyota Hilux

Toyota Hilux 3,0 D – 4D 5 A/T (4×4) to pełne oznaczenie testowanego egzemplarza. Oznacza to samochód z najmocniejszym z dostępnych w tym modelu silnikiem 171 KM (126 kW) z automatyczną przekładnią oraz dołączanym napędem na wszystkie koła. Testowany model Hiluksa należy do siódmej z kolei generacji. Dotychczasowe generacje charakteryzowała duża trwałość mechaniczna i odporność na skutki uciążliwej eksploatacji w warunkach jazdy terenowej oraz przewozu ładunków. Znamienny eksperyment przeprowadziła swego czasu brytyjska telewizja BBC w popularnym programie TopGear, poddając Hiluksa różnorodnym próbom niszczącym, każdorazowo określając jego zdolność do dalszej jazdy. Samochód nie poddał się nawet po zrzuceniu go z dużej wysokości i uderzeniu o ziemię i mógł kontynuować jazdę. Nasz test nie był tak spektakularny, ale staraliśmy się ocenić, jak prezentowały się własności użytkowe oraz trakcyjne.

Można już mówić o tradycji

Nieczęsto się zdarza, żeby określony model – oczywiście ze zmianami wynikającymi z aktualnych przepisów czy wymagań rynkowych (czytaj klientów) – utrzymywał się tak długo na rynku. Toyota Hilux to samochód o utrwalonej pozycji w historii motoryzacji, przypomnijmy więc poszczególne jego generacje. Pierwszą Toyota wprowadziła na rynek w 1969 r. jako następcę modelu Stout. Premierowy Hilux był małym, tylnonapędowym pick-upem z pojedynczą kabiną. Hilux I sprzedawany był tylko w Ameryce Północnej oraz Azji (w niektórych krajach występował pod nazwą Toyota Pick-up). Samochód drugiej generacji produkowano w latach 1973–1978. Hilux II został solidnie odświeżony stylistycznie, przednia część jego nadwozia została upodobniona do innych aut Toyoty z tamtego okresu, wydłużono też kabinę samochodu. W 1975 r. Hilux został poddany radykalnej modernizacji, która obejmowała nie tylko wygląd zewnętrzny, ale też wyposażenie i wykończenie podnoszące komfort jazdy. W Europie nie był oficjalnie sprzedawany. Trzecia generacja modelu została zaprezentowana w 1979 r. Był to pierwszy samochód w rodzinie Hiluksów produkowany z napędem na obie osie oraz z automatyczną skrzynią biegów, co zresztą zapewniło mu dużą popularność (głównie w USA). Był też pierwszym Hiluksem oferowanym również w Europie, a także m.in. w Australii. W Stanach Zjednoczonych auto funkcjonowało pod nazwą Pick-up lub Truck. Model czwartej generacji debiutował na rynku w 1984 r.

Pod względem stylistycznym został gruntownie zmodernizowany, otrzymał zupełnie inne, bardziej nowoczesne nadwozie. Konstrukcyjnie bazował natomiast na Hiluksie III. Choć produkcja Hiluksa IV oficjalnie zakończyła się w 1988 r., jeszcze przez kolejnych dziewięć lat model wytwarzano w RPA. Model piątej generacji produkowano w latach 1989–1997. Samochód znów został odmieniony stylistycznie, choć wprowadzone zmiany nie były tak zdecydowane, jak w poprzednim. Hilux V był pierwszym modelem w rodzinie, który na całym świecie miał ujednolicony wygląd i konstrukcję nadwozia. Na innych rynkach model sprzedawano pod nazwą Toyota 4×4 lub 4×2, a w Niemczech, na mocy umowy z Volkswagenem, jako VW Taro. W 1989 r. Hilux V zdobył nagrodę Truck of the Year w plebiscycie magazynu „Motor Trend”. Model szóstej generacji debiutował na rynku w 1998 r. Nadwozie Hiluxa VI zyskało bardziej opływowe i agresywne kształty. W Stanach Zjednoczonych model ten został zastąpiony przez Toyotę Tacoma w 1995 r., natomiast w Europie w 2002 r. Hilux VI przeszedł face lifting, by w 2005 r. zostać wycofanym z produkcji. Model siódmej, najnowszej i obecnie produkowanej generacji zaprezentowano w 2005 r. Hilux VII wyróżnia się największymi rozmiarami spośród aut o tej nazwie. Jego nadwozie zostało nie tylko powiększone, ale też gruntownie przeprojektowane. W 2008 r. lekko zmieniono przód samochodu, kilka zmian przeprowadzono też wewnątrz.

Parametry przemówią

Chcąc nadążyć za wymaganiami rynku, zwiększano moc silnika. Ponieważ konkurencja zaczęła stosować silniki o mocach bliskich i przewyższających 170 KM (Navara – 171 KM, Isuzu – 163 KM, Ford Ranger – 156 KM, Mitsubishi L200 – 178 KM) sięgnięto po najmocniejszy 4-cylindrowy silnik 3,0 D pochodzący z modelu Land Cruiser. Swoją moc osiąga on dzięki zastosowaniu turbodoładowania oraz intercoolera. Zasilanie odbywa się poprzez system common rail, zastosowano również po 4 zawory na cylinder. Przy stopniu sprężania 17,9:1 i pojemności 2982 cm3 skutkuje to mocą maksymalną 171 KM (126 kW) przy 3600 obr/min oraz momentem maksymalnym 360 Nm w szerokim zakresie obrotów 1400–3400 obr/min. Silnik współpracuje z automatyczną przekładnią o 5 przełożeniach oraz skrzynią rozdzielczą o wartości przełożenia redukującego 2,566 – dla ścisłości przełożenie przekładni głównej wynosi 2,393. Stale napędzana jest tylna oś, natomiast napęd przedniej jest dołączany.

Jeśli chodzi o zawieszenie, to jest ono jak najbardziej standardowe dla tego rodzaju pojazdów. Z przodu zastosowano podwójne wahacze poprzeczne ze stabilizatorem, natomiast z tyłu resory piórowe.
Masa własna pojazdu wynosi 1890 kg i nie należy do najniższych w tej klasie (plasuje Hiluksa mniej więcej w środku stawki). Zapewne jest to efekt bogatego wyposażenia dodatkowego, jak choćby: automatyczna klimatyzacja, system audio, skórzane obicia foteli czy też większe od standardowych opony 265/65 R17 (standard 205/80 R16 lub 255/65 R16).
Przy dopuszczalnej masie całkowitej 2740 kg ładowność wynosi 850 kg. Jest to dość dobry rezultat w odniesieniu do innych pick-upów. Przy podwójnej kabinie masa ta może zostać odpowiednio zagospodarowana na przewóz pasażerów lub ładunku, przy czym 50 kg towaru można zamocować na dachu. Główny przedział ładunkowy ma wymiary 1520/1515/450 mm (długość/szerokość/wysokość), co daje spore możliwości transportu różnorodnego asortymentu, jak choćby maszyny i urządzenia czy artykuły budowlane, w zasadzie spełniając potrzeby firm usługowych. Można oczywiście holować przyczepę, przy czym jej ciężar nie może przekraczać 2200 kg, oczywiście jeśli ma hamulce – należy tu dodać, że nie jest to zbyt duża wartość.

Oprócz korzystnych cech użytkowych Hilux ma tę zaletę, że jest pojazdem radzącym sobie w trudnym terenie, dlatego warto podkreślić niektóre jego parametry. Prześwit wynosi sporo, bo aż 292 mm, wysokie są również wartości kątów: rampowego – 25°, natarcia – 30° oraz zejścia – 26°. Wielkości te w połączeniu z napędem na wszystkie koła oraz reduktorem pozwalają na sprawne pokonanie naprawdę trudnych przeszkód i terenu o różnorodnym podłożu.
Wnętrze Toyoty zapewnia bardzo dobry komfort podróżowania, zarówno pod względem miejsca dla kierowcy i wszystkich pasażerów, jak i liczby podręcznych schowków. Żadnych zastrzeżeń nie można kierować odnośnie do rozmieszczenia oraz jakości pracy elementów sterowania, w tym różnorodnych włączników. Dobrym posunięciem okazuje się zastosowanie skórzanej tapicerki, bo choć zazwyczaj kojarzy się ona z luksusem, w wydaniu Toyoty powoduje, że we wnętrzu łatwiej jest utrzymać czystość, co nie jest bez znaczenia w „roboczych” pojazdach.