Opel Ascona - droga do plastiku

Pierwsza Ascona to przykład amerykańskiego stylu zminimalizowanego do europejskich gabarytów przedstawiciela klasy średniej. Zadziorny przód pojazdu, szeroki grill, chrom - to wszystko czyniło, że samochód miał "to coś". Najbardziej charakterystyczną wersją był dwudrzwiowy sedan prezentujący się niczym wóz sportowy. Uwagę przywołuje również wariant czterodrzwiowy oraz nietypowe trzydrzwiowe kombi.

Pod maskę produkowanej w latach 1970 – 1975 Ascony A trafiły cztery silniki w różnych wariantach mocy - 1.2 (60 KM), 1.6 (60 - 68 KM), 1.6 S (80 KM) oraz 1.9 (90 KM). Osiągi podstawowej wersji były nad wyraz marne - 19 sekund do 100 km/h, 137 km/h, a przy tym zużycie paliwa na poziomie 10 litrów. Bez wątpienia był to samochód dla ludzi spokojnych. Słabsze jednostki 1.6 również nie pozwalały na szaleńczą jazdę i przekroczenie 145 km/h. Dopiero model 1.6 S dawał szansę na bardziej dynamiczną jazdę – maksymalnie 155 km/h, a w zależności od wersji nadwoziowej mógł rozpędzić Asconę do 100 km/h w granicach 15 - 16 sekund. Produkowany od 1971 roku silnik 1.9 S rozpędzał samochód do 160 km/h, a pierwsza setka pojawiała się na prędkościomierzu po 13 - 14 sekundach.

Ascona mimo, że nie była demonem prędkości na drogach publicznych, to odnosiła sukcesy sportowe. Walter Röhrl i pilot Jochen Berger w Asconie A zwyciężyli w mistrzostwach European Rally w 1974 roku. Miało to niewątpliwe wpływ na świetną sprzedaż, która pod koniec produkcji osiągnęła pułap prawie 700 tys. sztuk.

Niestety po pięciu latach produkcji ostatnia Ascona A zeszła z taśm produkcyjnych, a na jej miejsce wszedł model drugiej generacji, który z amerykańskim stylem miał już niewiele wspólnego. Ascona B została pozbawiona ikry, którą miała poprzedniczka i bardziej nadawała się na wakacyjny samochód dla radosnej rodziny niż maszynę dla miłośnika motoryzacji, który potrzebuje nieco większej przestrzeni wewnątrz niż może zaoferować Manta czy Ford Capri.

Asconę B sprzedawano tylko jako dwudrzwiowego lub czterodrzwiowego sedana. Zabrakło modeli kombi – zapewne ze względu na konkurencję wewnątrz marki – wszak produkowany od 1973 roku Kadett C posiadał trzydrzwiową karoserię typu kombi, a w 1977 roku do sprzedaży wszedł Rekord, który był oferowany również w wariancie Caravan.

Poza zmianami czysto stylistycznymi, również w kwestii technicznej, zaszło wiele zmian. Wprowadzono dwa nowe silniki benzynowe 1.3 i 2.0 oraz diesla (od 1978 roku) o mocy 58 KM. Na przestrzeni sześciu lat produkcji Ascona B sprzedawana była aż z dwunastoma wariantami silnikowymi od 55 do 110 KM. Najsłabsze wersje przyspieszały do 100 km/h w czasie powyżej 20 sekund, natomiast topowy model 2.0 E był przeszło dwa razy (sic!) szybszy od diesla - potrzebował 10,5 sekundy do 100 km/h, a przyspieszanie kończył po osiągnięciu prawie 190 km/h. Specjalną wersją zbudowaną na potrzeby homologacji rajdów była Ascona 400, która była wyposażana w 144-konny silnik o pojemności 2,4 litra. Walter Röhrl w rajdowej wersji modelu 400 zdobył Rajdowe Mistrzostwo Świata w 1982 roku, jednak było to dotychczas ostanie zwycięstwo Opla. Później palmę pierwszeństwa przejęło Audi Quattro.

Kolejna generacja Ascony, której sprzedaż rozpoczęła się w 1981 roku nie pojawiła się już na trasach rajdów. Co więcej - zrezygnowano z napędu na tylną oś, a samochód wyraźnie spowszedniał. Można nawet napisać, że stał się nieco większym Kadettem. Mimo tego, wśród ówczesnych dziennikarzy, miał dobrą opinię, co zaowocowało zdobyciem drugiej lokaty w konkursie na Europejski Samochód Roku.

Trzecia generacja produkowana była przez siedem lat. W tym czasie dokonano dwóch faceliftigów - w 1984 i 1986 roku, które wprowadzały nowe wersje wyposażenia oraz lekko modyfikowały stylistykę (osłona chłodnicy, deska rozdzielcza, lampy).

Polityka dotycząca układów napędowych nie zmieniła się zupełnie - nadal podstawowym silnikiem była dychawiczna jednostka 1.3 o mocy 60 KM, a później - 75 KM. W ofercie były również motory 1.6, 1.8 oraz 2.0, z których najmocniejszy produkował 130 KM.

Historia Opla Ascony to burzliwe dzieje samochodu, który z generacji na generację stawał się coraz bardziej nowoczesny, jednocześnie tracąc swój urok. Dziś stare Ascony można uznać za świetne youngtimery, ale egzemplarze z końcówki lat osiemdziesiątych nie cieszą się już taką estymą.