Japońskie BMW - Lexus IS (1999-2005)

W 1998 roku ofertę Lexusa uzupełnił sedan klasy średniej. Wcześniej firma oferowała wyłącznie duże i drogie limuzyny. Audi, BMW i Mercedes dowiodły jednak, że wizerunek marki nie cierpi, gdy w ofercie znajdzie się także tańszy i mniejszy model. Bezpośrednim konkurentem A4, „trójki” i C-klasy został Lexus IS200.

Linia nadwozia japońskiej limuzyny jest proporcjonalna i stonowana. Mimo klasycznej formy samochód prezentuje się dynamicznie. To zasługa masywnych zderzaków, seryjnych alufelg o średnicy 16 lub 17 cali oraz ciekawie zaprojektowanych świateł – przeźroczyste klosze tylnych stały się inspiracją dla firm tuningowych, które zalały rynek falą lamp w stylu „Lexus look”.

Mówiąc na temat japońskich samochodów zwykle narzekamy na banalny wystrój wnętrza. W przypadku Lexusa IS sprawy mają się nieco inaczej. Nie brakuje ponurych i twardych plastików, a konsola środkowa jest bardzo rzeczowa, ale wygląd panelu wskaźników naprawdę cieszy oko. W centralnym miejscu znalazła się tarcza prędkościomierza, w którą wkomponowano wskaźniki temperatury cieczy chłodzącej, ładowania akumulatora oraz chwilowego spalania. Przylegają do nich obrotomierz i wskaźnik poziomu paliwa.

Japońskie samochody z wyższej półki mają często znacznie bogatsze wyposażenie od konkurentów z Niemiec. Reguła potwierdza się w przypadku Lexusa IS200, który w standardzie otrzymywał m.in. alufelgi, klimatyzację, reflektory przeciwmgielne, a nawet zmieniarkę CD. Na rynku wtórnym nie brakuje również aut ze „skórą”, podgrzewanymi fotelami, elektrycznie regulowanymi fotelami oraz szyberdachami.

Przestronność wnętrza nie jest imponująca. Tunel na wał napędowy sprawia, że kabina jest w zasadzie czteroosobowa. W ocenie wielu osób Lexusa może dyskwalifikować zaledwie 400-litrowy bagażnik z wnikającymi do wnętrza zawiasami pokrywy i ładowność na poziomie 400 kilogramów. W 2000 roku ofertę powiększyło kombi, czyli wersja SportCross. Z bagażnikiem o pojemności 380-litrów nie wygrało jednak żadnego testu porównawczego.

O niedostatkach można szybko zapomnieć podczas jazdy. Lexus IS200 prowadzi się wyśmienicie, co jest zasługą sztywnego, niezależnego zawieszenia, precyzyjnego układu kierowniczego oraz dobrego wyważenia. W swoim czasie japońska limuzyna błyszczała także układem hamulcowym, który wyróżniał się skutecznością na poziomie najlepszych samochodów sportowych.

Pod maską modelu IS200 spoczął rzędowy sześciocylindrowiec o pojemności dwóch litrów. Maksymalne 155 KM i 195 Nm zapewnia przyzwoite osiągi – 9,5 sekundy do „setki” i maksymalne 214 km/h. W cyklu mieszanym zużycie paliwa wynosi ok. 10 l/100km. Wadą silnika jest ograniczona elastyczność – żeby jeździć dynamicznie, trzeba często korzystać z wysokich obrotów, co jednak podnosi spalanie i natężenie hałasu. Niedostatki siły napędowej wychodzą też na jaw po obciążeniu auta kompletem pasażerów. Niepodważalną zaletą motoru jest natomiast wysoka kultura pracy. Bezpośredni rywal – BMW 320 – jeździło jednak lepiej. Odpowiedzią Lexusa były opcjonalne kompresory, które przy niewielkim, bezpiecznym dla silnika ciśnieniu doładowania, podnosiły parametry jednostki napędowej do 186 KM i 225 Nm.

Raporty spalania Lexusa IS - sprawdź, ile wydasz na stacjach paliw

W 2000 roku ofertę uzupełnił Lexus IS300 z trzylitrowym silnikiem (213 KM i 288 Nm). Na większości rynków był oferowany wyłącznie z pięciobiegowym „automatem”, więc trudno uznać go za propozycję dla amatorów sportowych wrażeń, jak również miłośników jazdy o kropelce (11,5 l/100km). Automatyczną skrzynię można było również zamówić do IS200 również, przy czym miała ona tylko cztery przełożenia. Z ofert na rynku wtórnym wynika, że w ocenie klientów optymalnym rozwiązaniem była seryjna przekładnia manualna - precyzyjna i dobrze zestopniowana - z sześcioma przełożeniami. Dla fanów diesli nie mamy dobrych wieści. Silnika wysokoprężnego nie znajdziemy pod maską Lexusa IS.