Prawie z Japonii - Mitsubishi Carisma (1995-2004)

Mitsubishi postanowiło upiec trzy pieczenie przy jednym ogniu – stworzyć model dla Europy, w celu ominięcia przepisów celnych produkować go w Holandii, a w proces projektowania zaangażować europejskiego partnera. Przed laty była nim firma Volvo. Carisma dzieli z S40 i V40 płytę podłogową. Za produkcję odpowiadała holenderska fabryka NedCar. Efekt? Zagorzali zwolennicy „japońskich” Mitsubishi twierdzą, że owoc azjatycko-europejskiego mariażu nie jest najbardziej udany.

Japońska limuzyna nie rzuca się w oczy. To zasługa prostych linii nadwozia. Mimo że auto zadebiutowało w 1995 roku, wciąż nie wygląda przestarzale. Drobne modernizacje przeprowadzono w 1999 i 2002 roku, korygując detale nadwozia i wnętrza. W 1999 roku dokonano również sporych zmian technicznych. Pod maskę trafiły nowe silniki, a przy okazji poprawiono trwałość pojazdu.

Niepodważalną zaletą Carismy jest bogate wyposażenie. Większość aut opuszczających salony sprzedaży posiadała dwie poduszki powietrzne, klimatyzację, system audio oraz elektrycznie sterowane szyby z przodu. Nie trzeba długo szukać, by znaleźć Mitsubishi z automatyczną „klimą”, tempomatem oraz alufelgami.

W latach 90. europejskie kompakty otrzymywały niezależne zawieszenie przedniej osi oraz belkę skrętną z tyłu. Tylne koła Carismy były natomiast prowadzone przez systemy wahaczy. Dzięki nim pojazd posłusznie wykonuje polecenia kierowcy, a także skutecznie wybiera nierówności. Oczywiście w końcu przychodzi za to zapłacić – naprawa niezależnego zawieszenia jest droższa od reanimacji topornych belek podatnych. Niestety trzeba wiedzieć, że podwozie Carismy przeciętnie znosi trudy jazdy po polskich drogach.

Wspomnianą przyjemność prowadzenia Mitsubishi dodatkowo zwiększają precyzyjne skrzynie biegów oraz niezbyt mocno wspomagany układ kierowniczy, który daje kierowcy poczucie panowania nad pojazdem. Oczywiście wszystko zależy od stanu pojazdu. W zaniedbanych egzemplarzach często trzeba "szukać" przełożeń.

Carisma była dostępna z benzynowymi silnikami 1.6 (90, 99 i 103 KM), 1.8 (115, 122 i 125 KM) oraz wysokoprężnymi jednostkami Renault 1.9 TD (90 KM) i 1.9 DI-D (102 i 115 KM). Najbardziej charakterystycznym silnikiem pod maską Carismy jest benzynowy motor 1.8 GDI. Bezpośredni wtrysk paliwa wytwarzał odpowiednio uwarstwioną mieszankę w cylindrze – podczas niezbyt forsownej jazdy paliwo było rozpylane w okolicy świecy. Pełne napełnianie cylindra następowało, gdy kierowca głębiej wciskał pedał gazu. Rozwiązanie faktycznie przynosiło oszczędności, jednak są one głównie zauważalne na dłuższych odcinkach. W mieście Carisma 1.8 GDI zużywa zbliżone ilości paliwa do wariantu 1.6 16V. Pozostaje więc przekalkulować, czy dla wspomnianej ekonomii w trasie warto ryzykować wyższymi kosztami naprawy nietypowej jednostki napędowej.

Twórcy wnętrza Carismy postawili na ergonomię. Zabrakło ozdobników, dzięki czemu kokpit jest prosty i przejrzysty. Tworzywa wykończeniowe mają przyzwoitą jakość i zostały solidnie zmontowane, ale przygnębiają ponurą kolorystyką. Trzeba jednak obiektywnie przyznać, że Carisma nie odstaje od ówczesnej stawki japońskich limuzyn klasy średniej.

Od chwili debiutu Carisma była dostępna jako liftback z 430-litrowym bagażnikiem. W 1996 roku ofertę uzupełnił bardziej klasyczny sedan z kufrem o pojemności 480 litrów. Wartości sporo odbiegają od wyników klasowej czołówki, jednak okazują się w zupełności wystarczające do codziennej eksploatacji. Tym bardziej, że możliwości transportowe można zwiększyć poprzez złożenie tylnej kanapy.