Tańszy nie zawsze znaczy gorszy - Daewoo Tacuma (2000-2008)

W latach 90. XX wieku koreańskie Daewoo rozwijało się w najlepsze. Koncern inwestował, odświeżał ofertę, podbijał kolejne rynki. W 2000 roku do salonów trafiła Tacuma. Model nie miał jednak szczęścia. Debiut minivana zbiegł się z problemami finansowymi firmy, które sprawiły, że klienci zaczęli z dużym dystansem podchodzić do produktów Daewoo. Podjęcia decyzji o zakupie nie ułatwiały również ceny. Na tle pozostałych modeli marki Tacuma okazywała się droga - podstawowa wersja kosztowała ponad 50 tys. złotych, a za najdroższe trzeba było zapłacić blisko 80 tys. zł.

Za Tacumą przemawiały jednak mocne argumenty – program trzyletniej, bezpłatnej opieki serwisowej oraz niezłe wyposażenie. Standardem były dwie poduszki powietrzne, ABS, centralny zamek, elektrycznie sterowane lusterka i przednie szyby, a na wybranych rynkach także klimatyzacja. W wersji 2.0 CDX można liczyć na atrakcyjne dodatki, m.in. automatyczną klimatyzację, czujniki parkowania, drewnopodobne wstawki, a nawet opcjonalną, skórzaną tapicerkę. Szanse na znalezienie tak skonfigurowanego auta z polskiego salonu są niestety nikłe.

Minivan nie może obyć się bez dobrze przemyślanej przestrzeni dla pasażerów. Funkcjonalność wnętrza Tacumy podnoszą rozkładane stoliki dla pasażerów drugiego rzędu, szuflady pod przednimi siedzeniami, fotel pasażera z możliwością ustawienia tyłem do kierunku jazdy oraz indywidualne tylne fotele, które w razie potrzeby można łatwo zdemontować. Wyjątkowym rozwiązaniem są rozkładane podłokietniki dla pasażerów drugiego rzędu siedzeń, które znalazły się nie tylko pośrodku, ale również po stronie drzwi!

W 2003 roku Daewoo poddało Tacumę faceliftingowi. W następnym roku koncern General Motor podjął decyzję o wycofaniu marki Daewoo z wielu europejskich rynków. Jej miejsce zajął Chevrolet. Po zmianie oznaczeń prezentowany minivan był oferowany jako Chevrolet Rezzo aż do 2008 roku.

Na zdjęciach Tacuma może sprawiać wrażenie dużego samochodu. Ma jednak 4,3 metra długości i 1,75 m szerokości, więc gabarytami nie odbiega od typowych kompaktów. Znaczny rozstaw osi (2,6 m) umożliwił zaprojektowanie przestronnego wnętrza. Nawet z tyłu dorosłe osoby o wzroście przekraczającym 180 cm będą czuły się swobodnie. Stosunkowo skromny jest natomiast bagażnik, który mieści 347 litrów. W razie potrzeby Tacumę można przekształcić w bagażówkę z prawdziwego zdarzenia. Demontując tylne fotele uzyskamy ponad 1800 litrów przestrzeni, której wykorzystanie ułatwia duży otwór oraz nisko położony próg załadunkowy.

Mimo sporego przeszklenia nadwozia widoczność na boki oraz do tyłu nie jest idealna. Pole widzenia zawężają masywne słupki, a zastosowanie dodatkowych okienek na niewiele się zdało. Na co dzień kierowcom dokucza też siermiężność wnętrza Tacumy – jakość tworzyw wykończeniowych oraz precyzja wykonania zasługują na słowa krytyki. Z biegiem czasu twarde plastiki mogą pękać lub ulegać deformacji. Nie można natomiast powiedzieć złego słowa na temat ergonomii. Kokpit jest przejrzysty i dobrze rozplanowany, a do tego nie brakuje schowków. W trakcie jazdy w tempie 100-120 km/h natężenie hałasu w kabinie utrzymuje się na niskim poziomie. Przy prędkościach autostradowych zaczyna dokuczać szum powietrza opływającego nadwozie oraz odgłos pracy silnika.

Raporty spalania Daewoo Tacuma - sprawdź, ile wydasz na stacjach paliw

Zawieszenie Tacumy składa się z przednich kolumn McPhersona oraz belki skrętnej z tyłu. Za dobranie charakterystyki pracy elementów odpowiadali inżynierowie Porsche. Owocem ich pracy jest podwozie skutecznie tłumiące nierówności oraz zapewniające poprawne prowadzenie na zakrętach. W skrajnych sytuacjach Daewoo pozostaje posłuszne kierowcy, nie zaskakując pod- lub nadsterownością. To ważne, ponieważ nawet za dopłatą producent nie oferował ESP, kontroli trakcji, a do 2005 r. także bocznych poduszek powietrznych. Mankamentem jest również nikła precyzja układu kierowniczego oraz podatność 1,6-metrowej karoserii na podmuchy wiatru bocznego.