Grzeczny chłopiec z elektrycznego przedszkola czyli o Volkswagenie ID.3 słów kilka. Auta z koncernu Volkswagena są moimi ulubionymi i jeśli miałbym wziąć coś innego - zdecydowałbym się jedynie na BMW. Ale do rzeczy - Volkswagen ID.3 to nie jest niestety ten VAG, którego ja lubię. Swoje prawo jazdy robiłem na Volkswagenie Touranie, potem jeździłem Audi A1, A7, Skodą Octavią, różnymi Seatami i obecnie spalinowym Polo. Uwielbiam te wszystkie auta za charakterystyczny sposób prowadzenia, za układy napędowe, intuicyjność, praktyczność, otulające wnętrze i za to, że choć są zwykłe to potrafią dać odrobinę frajdy i przyjemności z prowadzenia. Z modelem ID.3 było zupełnie inaczej i te auto dało mi przyjemność porównywalną z samochodami Toyoty. Ma mało cech, które można przypisać spalinowym VAGom. Prowadzi się grzecznie i delikatnie. Mogłoby jeszcze pogłaskać. W środku jest tak dużo miejsca, że aż za dużo. Fotel jest bardzo wysoko (przez baterię), ale nie siedzi się jeszcze jak na kiblu. Daje to wrażenia z jazdy porównywalne do jakiegoś busika czy minivana, a nie do hatchbacka. ID.3 trochę pływa podczas jazdy, jest bardzo miękki i zbyt komfortowy. Nie ma twardego środka kierownicy, wyczuwalnego zawieszenia, pewności prowadzenia oraz skrzyni DSG, która ma charakter. Zero charakteru. Zero nerwu. Zero emocji. ID.3 jest po prostu typowym, prostym i poprawnym samochodem elektrycznym do miasta i na krótsze trasy. Jednak po VW spodziwałem się VW.