DAF czy Volvo?

Model 66 (1972-1980)

Dwudrzwiowe auto sygnowane jako DAF 66, ujrzało światło dzienne w 1972 roku. Od innych ówcześnie wytwarzanych samochodów, model ten odróżniała tzw. bezstopniowa przekładnia CVT (Continuous Variable Transmission), zastępująca tradycyjną skrzynię biegów. Trzy lata po rozpoczęciu produkcji modelu 66, Volvo przejęło pakiet kontrolny działu samochodów osobowych DAF-a stając się właścicielem 75 proc. udziałów, jak również praw do tego dwudrzwiowego auta.
Do momentu zakończenia produkcji w 1980 roku, na drogi wyjechało blisko 71 tys. egz. modelu, sprzedawanego jako Volvo 66.

Z włoskim szykiem

Projektem samonośnego nadwozia modelu 66, zajął się znany w latach 60. i 70. włoski stylista Giovanni Michelotti. Projektował on m.in. karoserie do takich aut, jak Maserati czy Ferrari. Model 66 (jeszcze pod logo DAF-a) był sprzedawany w trzech wersjach nadwoziowych: sedan, kombi i coupe. Po przejęciu produkcji samochodu przez Volvo w 1975 roku, zaniechano wytwarzania wersji coupe. Zaletą modelu 66 było jego stosunkowo przestronne wnętrze: mogły w nim dość wygodnie podróżować cztery osoby. Auto zapewniało również dość dużą przestrzeń bagażową i to zarówno w wersji sedan, jak i kombi. Konstruktorzy popracowali nad zawieszeniem 66-tki. Z przodu było ono niezależne na drążkach skrętnych, z tyłu natomiast umieścili dzieloną oś typu de Dion. Ta ostatnia łączyła właściwości osi sztywnej i zawieszenia niezależnego. 14-calowe koła miały hamulce tarczowe z przodu, z tyłu zaś były bębny. Wlew paliwa, co stanowiło ciekawostkę w modelu 66, był umieszczony nietypowo – pod odchylaną tylną tablicą rejestracyjną.

„Stożkowa" przekładnia

Model 66 nie miał tradycyjnej skrzyni biegów. Zamiast niej konstruktorzy zastosowali automatyczną przekładnię bezstopniową CVT, przekazującą napęd na dzieloną tylną oś. Przekładnia ta została już wcześniej przetestowana: zamontowano ją w modelu DAF 600 z 1958 roku, pod nazwą Variomatic. Co najciekawsze jednak, ten typ przekazywania napędu został teoretycznie rozpracowany już w 1897 roku! Jak zatem to funkcjonowało? Zasadniczą część przekładni CVT w modelu 66 stanowiły cztery koła ze stożkowymi powierzchniami ciernymi, umieszczone symetrycznie pod podłogą pojazdu.

Były one ustawione do siebie parami, z wierzchołkami stożków zwróconymi ku sobie (zob. zdjęcie). W każdej parze, jeden ze stożków wykonywał jedynie ruch obrotowy, drugi zaś przemieszczał się dodatkowo równolegle do osi obrotu. Stożki „spinał" elastyczny pas klinowy: przesuwając się na ich różnych średnicach w zależności od chwilowego rozstawienia stożków, pozwalał on na ciągłą zmianę wielkości przełożenia w przekładni (w tradycyjnej skrzyni biegów, efekt ten uzyskuje się poprzez kombinację przełożeń kół zębatych).

Dynamicznie, ale żarłocznie

Od 1972 do 1977 roku model 66 był sprzedawany tylko z jednym silnikiem. Była to czterocylindrowa jednostka rzędowa produkcji Renault, o pojemności 1,1 litra i mocy 47 KM. W 1975 roku przeszedł on lifting, dzięki czemu jego moc zwiększyła się do 53 KM. Trzy lata później pod maską 66-tki znalazła się nowa czterocylindrowa rzędówka. Większy, bo 1,3-litrowy motor (również produkcji Renault), generował 57 KM. Obie jednostki napędowe, zarówno 1.1 jak i 1.3, zapewniały dynamiczną jazdę mimo stosunkowo niewielkiej mocy. Mniejszy silnik pozwalał na osiągnięcie setki w czasie 14 s, większy zaś robił to w 11 s. Minusem „francuzów" było jednak duże zużycie paliwa: przy niskiej masie własnej auta, wahającej się w zależności od zastosowanego motoru od 818 do 835 kg, średnie spalanie na 100 km przekraczało 8,5 litra.

Wybrane dane techniczne Volvo 66 (sedan) [kombi]:
Dł./szer./wys.: 3.905 / 1.537 / 1.391 mm
Rozstaw osi: 2.248 mm
Silnik: (1.108 ccm, R4) [1.289 ccm, R4]
Moc: (53 KM przy 5.000 obr./min) [57 KM przy 5.200 obr./min]
Prędkość maks.: (134 km/h) [145 km/h]
Masa własna: (818 kg) [835 kg]
Lata produkcji:(1975-1980) [1978-1980]
Liczba wyprod. egz.: (28.401) [42.515]