Barkas 1000/ 1000-1
Do napisania tego artykułu zainspirowała mnie wakacyjna wycieczka do Drezna, w którym poza przepiękną architekturą centrum miasta, nazywaną "Florencją nad Łabą", zwracałem uwagę na pojazdy, którymi poruszali się mieszkańcy miasta. Wzrokowo szukałem samochodów charakterystycznych jeszcze dwadzieścia lat temu dla Europy Wschodniej. Poza kilkoma Trabantami, udało mi się dostrzec dwa Barkasy. To właśnie im chciałbym poświęcić swój artykuł.
Młodym czytelnikom, którzy być może nigdy nie słyszeli o takim samochodzie, przypomnę, że był on produkowany w latach 1961-1991 na terenie byłego NRD w Karl-Marx Stadt. Obecnie miasto nosi nazwę Chemnitz. Barkas będący następcą samochodu Framo V 901, został skonstruowany z wykorzystaniem podzespołów Wartburga 311. Pod jego maską zamontowano dwusuwowy silnik benzynowy typu AWE 311 o pojemności 900 cm3 i mocy 43 KM, również znany z Wartburga. Jednostkę napędową skonfigurowano z cztero biegową skrzynią biegów. W późniejszym okresie, zwiększono pojemność skokową silnika do 992 cm, która osiągała 46 KM. Barkasa oferowano w kilku wersjach nadwoziowych m.in.: furgon z kabiną dwu osobową, cztero lub pięcio osobowy, ośmio osobowy, pick-up do zabudowy, karetka pogotowia. W tej ostatniej wersji Barkasa udokumentowano w filmie „Good bye Lenin”. Mierzący 4520 mm długości, 1850 mm szerokości i 1868 mm wysokości pojazd, doczekał się największej modernizacji w 1989 roku. Zastąpiono wówczas przestarzałą jednostkę napędową, nowoczesnym silnikiem czterosuwowym typu BM 880 o pojemności 1272 cm i mocy 58 KM, produkowanym na licencji Volkswagena. Podobnie jak to miało miejsce wcześniej, nowy motor zaadaptowano z Wartburga 1.3. Z zewnątrz Barkasa z czterosuwem możemy rozpoznać jedynie po emblemacie 1000-1. Nowe źródło napędu nie było w stanie uratować przestarzałego konstrukcyjnie samochodu. Wraz z końcem NRD, nastąpił kres marki Barkas. Ostatni egzemplarz zjechał z linii produkcyjnej 10 kwietnia 1991 roku. Przez trzydzieści lat zakłady w Karl-Marx Stadt (Chemnitz) opuściło 175 400 egzemplarzy modelu B 1000 i 1961 B-1000-1.
Chciałbym jeszcze na chwilę powrócić do wspomnianych na początku artykułu dwóch konkretnych egzemplarzach Barkasa. Pierwszy z nich biały, w wersji pick-up z dwusuwowym silnikiem (zdjęcie 1), wykorzystywany jest do przewożenia antyków lub służy jako reklama zachęcająca do odwiedzenia sklepu, w którym sprzedaje się i kupuje zabytkowe meble oraz wyroby ze srebra i złota.
Drugi Barkas (zdjęcie 2,3), ośmio osobowy furgon w piaskowym kolorze, z dwusuwową jednostką jest własnością Verkehrs Museum Dresden, czyli Muzeum Transportu w Dreźnie. Świadczą o tym napisy na karoserii, reklamujące Muzeum oraz wskazujące jego lokalizację. Bardzo podoba mi się idea wykorzystywania pojazdów historycznych do takich właśnie celów. Może to jest wskazówka dla nas Polaków, w jaki sposób można uratować przed złomowiskami polskie konstrukcje samochodów, takich jak chociażby Żuk, Nysa, czy Tarpan.