Lancia - włoska królowa rajdów samochodowych

Lancia to dla miłośników rajdów samochodowych legenda, królowa odcinków specjalnych.

Firma ta została założona przez syna bogatego włoskiego producenta mydła Vincento Lancia w 1906 roku. Znak firmowy do dziś przedstawia nazwisko Lancia umieszczone na fladze lub chorągwi.

Do roku 1930 roczna produkcja nie była zbyt duża, ponieważ dla rodziny Lancia ważniejsza była produkcja „odmiennych samochodów". W latach 50tych Lancia próbowała sił w sporcie samochodowym. Kulminacją tych wysiłków było zwycięstwo w mistrzostwach świata samochodów D50 Formuły 1. W tym czasie rodzina Lancia zaczęła mieć kłopoty finansowe, program Formuły 1 został porzucony a samochody przekazane firmie Ferrari.

Jednym z pierwszych modeli, który wpisał się w historię wyścigów była Lancia Aurelia, której produkcje zaczęto w 1950 roku. Był to pierwszy na świecie samochód wyposażony w silnik V6. Stylizacje wersji Spider i Coupe zlecono Pininfarinie. Połączenie aerodynamicznego nadwozia, niezależnego zawieszenia wszystkich kół i silnika o dużej mocy (118 KM) czyniło z Coupe skuteczny samochód wyścigowy. Coupe sprawdziły się jako samochody wyścigowe odnosząc sukcesy w wyścigach takich jak Monte Carlo w roku 1954, kiedy kierowcą był Louis Chiron. Produkcja modelu została zakończona w 1958 roku.

W roku 1965 pojawił się model Fulvia Coupe. Było to czteroosobowe nadwozie wyposażone w silnik V4 z dwoma wałkami rozrządu. Dysponowały wysoko obrotowym silnikiem i precyzyjnie działającym układem kierowniczym. Fulvia Coupe stała się bardzo poważnym samochodem rajdowym. Lancia startowała w rajdach z bardzo skutecznym samochodem sportowym 1600 HF o nadwoziu z poszyciem wykonanym ze stopów lekkich. Wyposażony był on w silnik o mocy 115 KM, który był wersją zwartej, górnozaworowej jednostki napędowej V4. Wersje 1300 HF i 1600 HF wygrywały w rajdach samochodowych, a Lancia starała się o miano producenta, którego samochody najczęściej wygrywają w mistrzostwach świata. Dzięki wersją HF a potem modelowi Stratos udało się zrealizować założone cele.

W latach 70tych firma Lancia postawiła sobie za cel uzyskanie dominacji w rajdach Samochodowych Mistrzostw Świata. W efekcie powstał charyzmatyczny model Stratos z centralnie umieszczonym silnikiem, który w czasie swojej pięcioletniej kariery rajdowej pokonał wszystkich rywali. Silnik i skrzynia biegów pochodziły z Ferrari Dino 246 o pojemności 2,4 litra a firmie Bertone powierzono stylizację nadwozia. Stratos był krępym, małym coupe z malutką kabiną. Jednak miał on wspaniałe osiągi, ochrypłe brzmienie silnika i ujmujący gwałtowny charakter. Podczas rajdów zwyciężać mógł zarówno na nawierzchniach asfaltowych jak i szutrowych. Stosowano w nim 12- lub 24- zaworowe silniki Ferrari a do potrzeb rajdów silniki były turbodoładowane. Stratos był bez wątpienia najbardziej skutecznym samochodem rajdowym napędzanym na jedną oś co udowodnił zdobywając dla Lanci mistrzostwo świata w latach 1974, 1975, 1976.

Podobnie jak Stratos, model Rallye 037 produkowany od roku 1981 uzyskał homologacje specjalną, co oznaczało, że aby można wykorzystać go w sporcie samochodowym, musiał być wyprodukowany w minimalnej liczbie egzemplarzy, w tym wypadku 200. Lancie Rallye 037 projektowało centrum sportu samochodowego Abarth i miał to być pretendent do zmagań w grupie B. Do celów sportu samochodowego w latach 1984 i 1985 Lancia wyprodukowała 20 sztuk modelu Lancia Rallye 037 Evolution E2, które były samochodami w pełni przygotowanymi do rajdów. Miały silniki o pojemności 2,1 litra i mocy 325 KM. Żaden z tych samochodów nie został sprzedany jako wersja użytkowa. Po roku 1985 zostały zastąpione przez model Delta S4.

Chociaż model Rallye początkowo odnosił sukcesy w rajdach, nagle okazało się, że został w tyle za Audi Quattro o napędzie na cztery koła. Lancia więc postanowiła zaprojektować jeszcze jeden samochód z homologacją specjalną Grupy B. Tak powstał model Delta S4, samochód o krótkiej i wspaniałej karierze w sezonach 1985 i 1986.

Lancia zadeklarowała wyprodukowanie 200 sztuk modelu, przy czym 20 sztuk w rozszerzonej wersji Evolution dla zespołu rajdowego i do startu w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Ich silniki miały moc od 450 do 500 KM. Wspaniały debiut samochodów nastąpił podczas Rajdu Lombard – RAC w 1985 roku, kiedy samochody Delta S4 dojechały do mety na pierwszym i drugim miejscu. W 1986 roku przez cały sezon walczyły z zespołem Peugeotów 205 T 16s. Tragicznie jednak zakończyły się zawody Tour de Corse, podczas których zginął Henri Toivonen, kierowca Lanci S4. Wypadek ten doprowadził do zakazu startu samochodów Grupy B i do przedwczesnego końca kariery Delty S4.

Potem przyszedł czas na Lancie Delte HF Integrale.

W 1986 roku FISA narzuciła wymaganie wyprodukowania 5000 identycznych samochodów, zanim będzie można otrzymać specjalne świadectwo homologacji na samochody rajdowe Grupy A. Faktem jest, że ten samochód z 2- litrowym silnikiem o dwóch wałkach rozrządu w głowicy, uzupełniony o turbosprężarkę, doskonale pasował do nowych warunków dla Grupy A. Lancia dołożyła wszelkich starań, aby samochód ten odnosił sukcesy w rajdach – wygrał pierwsze zawody, w jakich startował (Rajd Monte Carlo 1987) i dominował w rajdach mistrzostw świata do 1989 roku. Mimo to powstały trzy pochodne modele i pięć lat potem były na tyle dobre, że pozwoliły na zajęcie trzeciego miejsca w Mistrzostwach Świata. A także pozwoliły Lanci na uzyskanie tytułu mistrza świata w kategorii producentów. Chociaż wspaniałe osiągi tych samochodów mogły się równać tylko z osiągami Toyoty GT 4, konsekwentnie były coraz bardziej niezawodne. Niezależnie od rodzaju nawierzchni – czy to były pustynne piaski, czy śnieg lub lód, zawsze pozostawały niepokonane.