Bordowe TGV

Polskie drogi wyglądają, jakby o tym, jakimi autami mamy jeździć, decydował prezydent do spółki z premierem. Jest po prostu monotonnie – gdziekolwiek się obejrzeć, tam widać nudne, produkowane w setkach tysięcy egzemplarzy Skody Octavie, Fiaty Punto i Fordy Mondeo. W przypadku tych ostatnich są to zazwyczaj firmowe diesle w najuboższych wersjach wyposażenia, a w dodatku najczęściej białe, srebrne lub granatowe.

Jednak na parkingu przed salonem Forda czekało mnie miłe zaskoczenie. Testowany egzemplarz okazał się bordowy, a do tego miał 17-calowe felgi i kilka smacznych chromowanych dodatków, dzięki którym choć trochę wyróżniał się z tłumu. Okazało się, że to niejedyna niespodzianka, jaką przygotował Ford. Druga schowała się pod maską – zamiast oszczędnego diesla, wylądowało tam trzylitrowe V6, legitymujące się mocą ponad 200 koni mechanicznych. Takie Mondeo, to ja rozumiem! Jeżeli nikt na skrzyżowaniu nie zwróci uwagę na wygląd auta, to może przynajmniej ze zdziwieniem odkryje, że jeździ jak rasowe GTI.

Komu w drogę, temu...

...trzeba ustawić fotel. I tu pojawiają się pierwsze schody, bo w testowanym egzemplarzu znalazła się elektryczna regulacja, kosztująca ekstra zaledwie 1 tys. złotych, ale kompletnie zbędna. Silniczki umieszczone pod fotelem ograniczają możliwość jego maksymalnego obniżenia, co może znacznie przyspieszyć łysienie kierowców mierzących powyżej 190 cm wzrostu. Generalnie w Mondeo z elektryczną regulacją fotela trudno znaleźć właściwą pozycję za kierownicą. Wygląda to tak, jakby miejsce pracy kierowcy projektował karzeł na przemian z inżynierem o rękach szympansa. Jednym słowem, lepiej zainwestować ten 1 tys. złotych w fotel na biegunach do domowego salonu albo dorzucić jeszcze 1,7 tys. i zamówić do Forda inny bajer – fotele z opcją klimatyzowania i ogrzewania. Tanie to co prawda nie jest, ale doskonale sprawdza się zarówno podczas upałów, jakich doświadczyliśmy w lipcu, jak i mrozów stulecia, które – znając ostatnie anomalie pogodowe – dotkną nas już podczas najbliższej zimy. Co ciekawe w funkcję podgrzewania można wyposażyć także tylną kanapę. Dzieciom może to się nie przyda, ale już teściowej wiecznie jęczącej od ból korzonków na pewno tak.

Wszystkim bez wyjątku spodoba się jakość wykonania limuzyny Forda i stosunkowo wysoka jakość użytych w jej wnętrzu materiałów, nikomu zaś – pstrokacizna konsoli środkowej. Każdy element – zegarek, radio i panel klimatyzacji – wygląda, jakby pochodził z przysłowiowej innej parafii. Do tego dochodzą smaczki w typowym dla stylu Forda – np. odwrotne niż u innych producentów sterowanie wycieraczkami. Zanim udało mi się spryskać płynem przednią szybę, najpierw przetarłem ją wycieraczkami na sucho i oślepiłem długimi światłami jadących z naprzeciwka kierowców. Na szczęście większość pozostałych urządzeń na pokładzie obsługuje się łatwo, przyjemnie i bez konieczności studiowania fabrycznej instrukcji.

Znacznie więcej zalet wnętrze Forda zyskuje po uruchomieniu silnika i ruszeniu w drogę – jest cicho, przyjemnie i komfortowo. Pasażerom o „normalnym" wzroście, czyli mierzącym do 180 cm, wystarczy miejsca w każdym kierunku, a o wygodzie foteli będą mile wspominali za każdym razem, gdy wsiądą do innego auta. Przesiadywanie w nich nawet przez długi czas nie owocuje bólem kręgosłupa. Szkoda, że tak fajnego krzesła nie mam przy biurku w pracy... I w komplecie takiej wielkiej szafki jak bagażnik Mondeo. Jego 500 litrów pojemności wystarczy, żeby zaspokoić żądania familii dotyczące zabrania na wakacje „wszystkich najpotrzebniejszych rzeczy" (czyt.: dmuchanych słoni, kosmetyków i trzech kompletów ubrań na każdy dzień).