Prawie jak Porsche...

Szczegół nr 2, czyli... szukałem, aż znalazłem

Okazało się jednak, że w praktyce, czyli podczas jazdy, różnic jest trochę więcej. Trochę, tzn. całe trzy, ale wspólnie zakwalifikować je można jako jeden, większy szczegół dzielący oba auta. Kierownica Toyoty okazała się znacznie lepsza niż ta „cytrynowa" – pewniej leży w dłoniach, a przy tym jest miła w dotyku. Do tego radio w Japonce gra lepiej, bo Japończycy dorzucają do niego parkę głośników więcej niż Francuzi. Trzecią zauważalną różnicą (choć tylko w testowanych egzemplarzach) okazała się dodatkowa para drzwi w Citroënie – trochę ułatwiająca pasażerom tylnej kanapy wsiadanie i wysiadanie. Tylko „trochę", bo nawet przy czterodrzwiowym nadwoziu operacji zajmowania miejsc z tyłu można by nadać kryptonim „Mission Impossible". Nie dość, że trzeba się wciskać przez otwór wielkości drzwi do pralki, to siedzi się tam... też jak w pralce. Pasażerom w okolicach 170 cm miejsca brakuje wszędzie, nawet na palce u rąk. No, ale na szczęście nikt nie próbuje wcisnąć nam kitu, że to rodzinny van.

Aygo i C1 to przede wszystkim samochody do miasta, a w takiej roli sprawdzają się doskonale, nawet gdy powozi nim dwumetrowy koszykarz. Za kierownicą maluchów wygospodarowano przyzwoitą ilość miejsca – jest go sporo zarówno na wysokości ramion, jak i nad głowami. Może tylko fotele powinny się odsuwać o 5 cm dalej, ale wtedy kierowca siedziałby już w przepastnym (niecałe 140 l) bagażniku.

Jednak najlepsze w tych jeżdżących maleństwach jest to, że nikt, nawet amator, nie będzie miał problemów z ich zaparkowaniem, i to w centrum miasta podczas godziny szczytu. Gdziekolwiek by spojrzeć, tam świetnie widać i czuć gabaryty auta. Oglądając się za siebie podczas cofania, ma się wrażenie, że nosem dotyka się tylnej szyby, a przez okno pasażera można na upartego wystawić głowę bez odrywania rąk od kierownicy. Jak ktoś często parkuje pod supermarketem, będzie miał najłatwiejszy na świecie w obsłudze wózek na zakupy.

W dodatku wózek, który brzmi prawie jak... Porsche. Tak, tak! Kiedy wsiadłem do Cytrynki i odpaliłem coś, co Francuzi i Japończycy nazwali dumnie silnikiem, uśmiechnąłem się sam do siebie, bo sympatyczne dźwięki dobiegły nie, jak powinny, spod przedniej maski, lecz z... bagażnika – niczym w rasowej sportówce znad Renu. Niestety, za złudzenie odpowiedzialny okazał się tłumik, choć nie zmienia to faktu, że takie słuchowisko jest całkiem przyjemne. Nikt tu oczywiście nie mówi o tzw. wysokiej kulturze pracy. Dźwięki wydobywające się z zaledwie jednolitrowego maleństwa bardziej przypominają kosiarkę niż 8-cylindrowca, ale trzeba przyznać, że przy miejskich prędkościach nie męczą uszu. A w tej klasie to już coś.

Do tego kosiareczki nieźle zasuwają. Na papierze ciut gorsza jest Toyota, ale w praktyce tych ułamków sekund kompletnie nie czuć, a 14 s do setki to przyzwoity wynik. Do tego silniczki kręcą się do wysokich obrotów niczym rasowe rajdówki – na dwójce można pędzić nawet stówką. Co ciekawe, przy tej prędkości auta zachowują się całkiem nieźle. Mają dosyć twarde zawieszenia, więc się nie bujają, a w szybciej pokonywanych zakrętach niczym modelki delikatnie zarzucają kuperkami. Do tego auta są przewidywalne jak pogoda na Saharze – jeszcze zanim zrobimy ruch kierownicą, już wiemy, jak się zachowają. Dla rzeszy kobiet, które lubią mylić prawo z lewym, będzie to wielką zaletą.