Prowokator

Niestety „Modern" oznacza także, że do wykończenia auta użyto sporo plastiku, i to na dodatek kiepskiej jakości. Pomalowane na srebrno uchwyty drzwi czy obudowy zegarów wyglądają, jakby robili je pozbawieni estetycznego gustu Chińczycy, a nie słynący z wyszukanego smaku Brytyjczycy. Jakby tego było mało, w fabryce zapomniano zakryć otwory po śrubach w tapicerce. No, ale w końcu to nie Rolls-Royce.

Na szczęście wykonanie samej deski rozdzielczej, kierownica, gałka skrzyni biegów i półskórzane fotele nie pozostawiają wątpliwości, że przy pracach nad Cooperem palce maczało BMW. Z zajęciem wygodnej pozycji nie ma najmniejszego problemu. Siedzi się co prawda bliżej asfaltu niż w gokarcie, ale miejsca jest pod dostatkiem nawet dla osób postury Strongmana. Fotel można odsunąć tak daleko, że nawet ja z trudem dostawałem do pedałów. Do tego regulowana w dwóch płaszczyznach kierownica i wysokość fotela – nie spodziewałem się, że w takim maleństwie można wygospodarować tyle miejsca! Przynajmniej z przodu, bo na tylnej kanapie... Ech, lepiej o tym nie pisać. Po prostu to nie jest auto dla czterech osób i tyle. Kto nie wierzy, niech spróbuje zająć miejsce za kierowcą. Zadanie przypomina mniej więcej próbę wejścia do domu przez małe uchylne drzwiczki dla kota. Ulgi nie poczują także ci, którzy liczą, że przynajmniej w bagażniku zmieści się więcej – góra jedna walizka albo niewielkie zakupy.

Gangster pełen seksapilu

Ale cóż, jeżeli ktoś kupuje Mini, to na pewno nie po to, żeby urządzać grupowe wyjazdy na narty czy wozić teściową i jej bagaże do sanatorium. Chociaż z drugiej strony, jeżeli chcemy, żeby „mamusia" spędziła w klinice zdrowia trochę więcej czasu, Cooper S będzie doskonałym narzędziem, aby ją do tego zmusić...

Wystarczy zapalić silnik, żeby teściową oblał zimny pot. Dźwięki wydobywające się spod maski, a do tego głęboki pomruk centralnie umieszczonego tłumika sprawiają, że gęsia skórka pojawi się na każdym, nawet najmniej wrażliwym karku. Parkując pod supermarketem, lepiej nie ustawiać się tyłem do innych samochodów. Przy przekręcaniu kluczyka w stacyjce możemy być pewni, że przynajmniej w jednym aucie włączy się alarm. A jeżeli nie, to... wystarczy podkręcić na chwilę silnik do 2-3 tysięcy obrotów i za chwilę jak spod ziemi pojawiają się zaspani parkingowi ochraniarze. Dziwne, że kiedy są naprawdę potrzebni, prawie nigdy nie można ich znaleźć, a do Mini biegną, jakby był gangsterem poszukiwanym listem gończym gangsterem.

Podczas każdej takiej wizyty zaczyna się teleturniej „Sto pytań do...". We wszystkich wypowiadanych podnieconym tonem zdaniach powtarza się jedno słowo – „ile": ile wyciąga, ile ma pod maską, ile kosztuje, ile pali. Ale możliwości tego auta nie da się zmierzyć samymi cyframi określającymi moc, prędkość czy przyspieszenie. Trzeba wsiąść za kierownicę i...

...z każdym dodaniem gazu wydaje ci się, że żyłeś do tej pory tylko po to, by w końcu poznać właśnie jego. 3 tys., 4, 5... Im więcej pokazuje obrotomierz, tym bardziej zasycha ci w gardle. Nawet nie masz ochoty przełykać śliny, tylko wsłuchujesz się w strzały, jakie dobiegają z tłumika, gdy zdejmujesz nogę z gazu. Audio (fantastyczny zestaw Harman-Kardon) zamontowano tu chyba tylko dla przyzwoitości.

Zaledwie 1,6-litrowe dzieło sztuki technicznej zamontowane pod maską i wzmocnione kompresorem produkuje tabun 170 koni. Na dodatek to nie są normalne konie. To dzikie mustangi, które nie znają pojęć takich jak turbodziura, zadyszka czy niedostatek mocy. Rozpędzają Coopera do setki w nieco ponad 7 sekund. W tym czasie wystarczy tylko raz pchnąć drążek zmiany biegów – z jedynki na dwójkę. Przełożenie jest tak krótkie i precyzyjne jak cięcie wykonane skalpelem przez doświadczonego chirurga plastycznego. Żyć, nie umierać.