Toyota C-HR drugiej generacji z napędem hybrydowym 2.0 o mocy 197 KM to model, który wzbudza skrajne emocje. Z jednej strony zachwyca futurystycznym designem i niezawodnością hybrydowego układu, z drugiej – generuje powtarzające się problemy i niedogodności, które potrafią irytować. System hybrydowy Toyoty to klasa sama w sobie. Jest niezawodny, a spalanie w cyklu mieszanym często oscyluje w granicach 5-6 litrów na 100 km, co przy mocy niemal 200 KM jest znakomitym wynikiem. Pomimo wielu zalet, mam szereg powtarzających się problemów i niedociągnięć, które negatywnie wpływają na ogólne wrażenia z użytkowania. Najczęściej zgłaszaną bolączką przez użytkowników, jest problem dotyczący małego akumulatora 12V, który ma tendencję do głębokiego rozładowywania się, zwłaszcza gdy samochód jest rzadko używany lub stoi przez kilka dni. U mnie pierwszy raz wystąpił ten problem po 1,5 roku użytkowania, pomimo tego, że nie miało dłuższego postoju niż jeden dzień. Autem pokonuje małe odcinki, bo przecież to auto idealne do poruszania się w mieście, ale zdarza mi się średnio raz w miesiącu pokonywać i dłuższe trasy, nie krótsze niż 150km. To jednak jak widać nie ma znaczenia dla tureckiego akumulatora. Kolejnym dla mnie problemem jest brak wystarczającego zakresu regulacji fotela kierowcy przy wzroście 185cm, co w dłuższych trasach prowadzi to do dyskomfortu i drętwienia prawej nogi. Ponadto, często podczas jazdy po nierównościach, z okolic bagażnika słychać irytujące stuki. Źródłem stuków okazuje się twarda, plastikowa półka bagażnika i jej mocowanie. Ostatnim problemem natury technicznej, jest układ klimatyzacji, Bezpośrednio po wciśnięciu przycisku AC lub automatycznym uruchomieniu klimatyzacji, z okolicy nawiewów wydobywa się nietypowy, metaliczny pisk. Dźwięk zazwyczaj ustaje po kilku sekundach pracy sprężarki. Jak się okazuje ten problem mają także inni użytkownicy i nie występuje tylko u mnie.

Największa porażka z moich ostatnich wyborów. Jazda tym autem gdziekolwiek w 2 osoby i dziecko to przyjemność porównywalna z tanimi liniami lotniczymi. 140KM kompletnie nie czuć. Auto albo leniwie sunie z niezbyt dużą prędkością, albo wyje jak oszalałe jeżeli chce się jakkolwiek przyspieszyć. Widoczność jest mniej-więcej porównywalna do czołgu T34, a upierdliwe systemy zamiast czuwać i wspomagać kierowcę, wręcz ciągle piszczą, pikają i jęczą, co powoduje rozdrażnienie i zabiera skupienie kierowcy. Ciasnota. Hańba. Rozpacz. I brak podstawowych danych o spalaniu. Jedynie spalanie średnie od ostatniego uruchomienia. Jeżeli to nie ma być drugie albo nawet trzecie auto w rodzinie na zakupy, to nie ma absolutnie sensu. Jako podstawowe nie sprawdza się do niczego a kosztuje tylko co duże wygodne kombiaki konkurencji.

Dziś normalne samochody kosztują tyle ile jeszcze niedawno premium. W tym samochodzie widać oszczędności na każdym kroku. Materiały. Taka podsufitka naprzyklad. No bez jaj panowie księgowi z Toyoty. W tym samochodzie nie istnieje zabezpieczenie antykorozyjne podwozia. Dlatego zostało to na dzień dobry zrobione. Wygłuszenia raczej nie zamierzam robić. Do 100 jest w nim akceptowalne cicho. A w trasy latać raczej nie będzie. Zadowolony jestem za to z techniki. Napęd hybrydowy piątej generacji przebija wszystko co było do tej pory. A miałem juz kilka hybryd. I to jest główny powód zakupu tego modelu. Świetne jest natychmiastowe niemal nagrzewanie się silnika. Wiadomo co to oznacza dla trwałości silnika. W czwartej generacji było to zresztą podobnie. Auto lata pod miastem i w mieście. Obecnie 66% jazdy realizuje się w trybie EV. A spalanie to 3,7 do 4,0. Asystenci włączają alarmy już po przekroczeniu prędkości o 1 km. Ale jest to bardzo ciche, stonowane i nie wkurza. Trochę denerwuje tempomat adaptacyjny bo ma mnie za idiote i spowalnia mi auto przed zakrętami. Można na szczęście włączyć bez adaptacji i przestaje „ myśleć „