Lexus IS 300h F-Sport - miłość od drugiego wejrzenia

Na zewnątrz kosmos, we wnętrzu zejście na ziemię

Projektanci wyczerpali prawdopodobnie swawolną wenę na projektowaniu nadwozia i przy tworzeniu wnętrza byli bardziej wstrzemięźliwi. Nie można oczywiście powiedzieć, że jest brzydko i nudno, ale ciekawe przetłoczenia i ostre linie we wnętrzu nie istnieją. Jest spokojnie, prosto i elegancko - kilka subtelnych chromowanych wstawek oraz konsola centralna, na której króluje zegarek pomiędzy wylotami powietrza.

Po zajęciu miejsca za kierownicą od razu można poczuć, że nie jesteśmy w rodzinnym sedanie tylko w aucie, które jest nastawione sportowo i zadziornie – siedzi się dość nisko i niezwykle wygodnie. To ogromna zaleta wszystkich modeli tej marki – producent dba o to, aby fotele zapewniały wysoki komfort. W moim przypadku (2 metry wzrostu) miejsca nad głową jest trochę za mało - po ustawieniu oparcia tak jak lubię, prawie pionowo, sięgałem podsufitki. Przy okazji warto wspomnieć o miejscu na tylnej kanapie – jest go tam więcej, niż w poprzedniku, ale wielkoluda wsadzać tam odradzam. Z drugiej jednak strony, jeśli ktoś jest niewysoki, to po zajęciu miejsca za kierownicą może odkryć, że półeczka z zegarkiem – bardzo gustownym notabene – może zasłaniać ekran komputera pokładowego i nawigacji, który jest dość głęboko osadzony w desce rozdzielczej. Z jednej strony to dobre rozwiązanie – słońce nie pada bezpośrednio na ekran zakłócając jego czytelność – ale jak już wspomniałem, niscy będą musieli się wychylać, aby coś dojrzeć. Coś za coś.

Imponujące są ruchome zegary, co widać doskonale na poniższym filmie. Główny zegar zmienia swój wygląd w zależności od trybu jazdy, ale najciekawszy efekt widzimy po naciśnięciu na kierownicy przycisku Ustawienia. Wówczas tarcza odjeżdża na prawą stronę zostawiając na ekranie więcej miejsca na opcje i konfiguracje. Nie byłoby w tym nic zaskakującego, gdyby cała tablica przyrządów była ekranem LCD. Tak jednak nie jest, gdyż tarcza zegarów jest osobnym plastikowym elementem, który przesuwa się przy pomocy silniczków. Niby niewielka rzecz, a potrafi zaimponować. Miejmy nadzieję, że żaden z tych silniczków nie zawiedzie i za 10 lat. Kolejna ciekawostka – sterowanie temperaturą. Zamiast tradycyjnych pokręteł czy suwaków, Lexus postawił na nowoczesne rozwiązanie i zastosował sterowanie dotykowe – aby zmienić temperaturę, wystarczy „przejechać” palcem po specjalnej chromowanej kresce. Esteci będą pewnie narzekać na odciski palców w okolicy tego przyrządu, ale nie każdy podczas jazdy je szprotki w oleju, aby zostawiać tłuste ślady gdzie popadnie.

I jeszcze jeden szczegół na koniec. Po wyłączeniu silnika, gdy zbieramy się do wyjścia z auta, fotel przyjemnie odjeżdża maksymalnie do tyłu, aby łatwiej się wysiadało. W czym problem? Otóż funkcji tej nie da się wyłączyć (przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo), co budzi wątpliwości i pewien niepokój – co dzieje się z nogami pasażera na tylnej kanapie? Wygląda na to, że musi on się ewakuować zawsze przed kierowcą, jeśli chce zachować swoje nogi w nienaruszonym stanie. A zresztą - wygodniej mi się wysiada z normalnej pozycji.

Jak to się prowadzi!(?)

Pytanie czy odpowiedź? Odpowiedź! Nowy Lexus IS 300h F-Sport nie tylko wygląda rewelacyjnie, ale tak też się prowadzi, mimo że pod maską drzemie raczej spokojny duch – dosłownie i w przenośni. Ale zacznijmy od początku.

Przekręcam kluczyk, naciskam przycisk "Power", wrzucam "D" na automacie, gaz w podłogę iii… Nic. Co się dzieje? Coś popsułem? Nie, to moja niecierpliwość trafiła na kamień w postaci japońskiej myśli technicznej. Otóż po przekręceniu kluczyka musimy odczekać chwilę na charakterystyczne „Piii” – dopiero wtedy możemy wrzucić „Drive” i nacisnąć pedał gazu. Jak się pospieszymy i włączymy "D" zanim auto wyda pisk, to musimy jeszcze raz nacisnąć Power. Jeśli zrobimy to przypadkiem bez naciśnięcia hamulca to wszystko się wyłączy (znów ten odjeżdżający fotel) i zacząć od początku. Ot taki mały psikus japońskiego inżyniera.

Na prostej auto nie rozczaruje, ale i nie imponuje. Wspomniana już prędkość maksymalna 200 km/h sama w sobie jest ligą aut dwukrotnie tańszych, podobnie ze sprintem do 100 km/h. Silnik spalinowy we współpracy z jednostką elektryczną nieźle radzi sobie z wagą (ze wszystkimi płynami i ze mną na pokładzie) ponad 1700 kilogramów, ale nie czuć w tym szczególnych sportowych emocji. Auto zadziwia jednak na krętych drogach. Dopiero w takich warunkach objawia się kunszt japońskich specjalistów od zawieszenia. Lexus IS prowadzi się rewelacyjnie, łącząc komfort z opieraniem się przechyłom na zakrętach. Świetnie trzyma łuk zakrętu, zaś korzystny rozkład masy sprawia, że praktycznie przez cały czas auto daje wrażenie neutralnego. Od czasu do czasu poczujemy podsterowność, a przy mocnym dodaniu gazu zarzucimy nieco tyłem (jak będziemy mieli szczęście, bo auto robi to z najwyższą niechęcią), ale żadna z tych sytuacji nie pojawia się nagle i brutalnie – mamy cały czas pełną kontrolę. Na suchej nawierzchni ciężko wyprowadzić Lexusa IS 300h z równowagi, ale na mokrym asfalcie trzeba uważać, bo opony mają pewne problemy z „klejeniem” się do wilgotnej nawierzchni. Nawiasem mówiąc, co robią opony o indeksie prędkości Y (czyli do 300 km/h) w aucie o prędkości maksymalnej 200 km/h?

Po zmianie trybu na Sport (Plus) nasza biała owieczka dwoi się i troi, aby choć trochę przypominać wilka, ale nie wszystko da się zatuszować. Jest to nadal auto hybrydowe, które hamuje charakterystycznym oporem generatorów odzyskujących energię, a przyspiesza, odpalając silnik dopiero na trzecim metrze od startu. Gdzieś pomiędzy kierowcą a drogą siedzi rozsądny duch ekologa, który mi w ogóle nie przeszkadzał w Priusie, ale w drapieżnym nadwoziu IS 300h F-Sport Pan Ekolog mi zwyczajnie nie pasuje. Miłośnicy wyrazistego dźwięku spod maski nie będą również zadowoleni ze skrzyni CVT, która podczas przyspieszania wydobywa z silnika jednostajny dźwięk – w takich chwilach przydaje się dobrej jakości system audio i ulubiona rozgłośnia radiowa. Nie jest to oczywiście wina IS-a, tylko specyfika skrzyń CVT, ale ponownie - w Priusie czy nawet RX450h mi to nie przeszkadza, ale tu...

Wojna kompromisów?

Wydaje się, że Lexus IS 300h F-Sport to kwintesencja zamysłu konstruktorów. Bardzo nowatorska stylizacja, która wykracza poza standardy ukute przez niemieckich konkurentów. Nowoczesna i z założenia ekologiczna hybrydowa jednostka napędowa, wiele nietypowych rozwiązań we wnętrzu, kilka ciekawych i zaskakujących gadżetów oraz pakiet dodatków sportowych, które podkreślają dynamikę całego modelu. Pamiętajmy jednak, że mimo plakietki „F-Sport”, świetnego zawieszenia, rewelacyjnej dystrybucji masy, nie możemy oceniać tego konkretnego IS-a przez pryzmat auta sportowego, bo takim po prostu nie jest. I tu pojawia się problem. Dla kogo jest to auto? Z pewnością dla kogoś, kto szuka modelu nietypowego, oryginalnego, chce wyróżniać się z tłumu, a na dodatek ma ochotę na odrobinę (!) emocji w nieco rozsądniejszej odmianie. To auto dla miłośników bardzo nowoczesnych i nieszablonowych rozwiązań doprawionych nutą ekologii. Jeśli jednak ktoś chce auto bez Pana Ekologa, niech zwróci uwagę na wariant IS 250 – cena o ponad 20 tysięcy niższa, a emocji z 6 cylindrów zapewne będzie znacznie więcej.