Lexus RX450h - czy ekologia zawsze jest nudna?

Pewnie, że się da, trzeba tylko znaleźć jakiś sposób. Silniki spalinowe mają już przepowiedzianą przyszłość – gablotę wystawową. Dlatego firmy muszą kombinować. Ogniwa wodorowe? Fakt, są tak ekologiczne, że szczęśliwe zwierzęta zaczęłyby się chyba rozmnażać przez pączkowanie razem z ekologami. Jednak zarazem są na tyle niebezpieczne, że jedno auto może puścić z dymem pół miasta. A może zasilanie gazem CNG? To krótkotrwałe rozwiązanie. Silnik elektryczny? Wydajny, zrywny i ograniczony przez baterię, bo dalej nie potrafimy wyprodukować lekkich i trwałych akumulatorów – póki co w sam raz dla ludzi, którzy podpisują petycje na ratowanie wielorybów. Skoro trudno znaleźć coś odpowiedniego, to po co się ścierać? Przecież można to wszystko połączyć.

A dokładniej mówiąc – można porozumieć ze sobą ekologiczny silnik elektryczny z brudnym i powiększającym dziurę ozonową motorem spalinowym. Toyota spróbowała i pod koniec lat 90’ stworzyła Priusa, który jest produkowany do teraz. Pomimo, że jest dziwnie wyglądającym wozem sprzedawanym w trudnej do zaakceptowania cenie, to odniósł naprawdę ogromny sukces. Temat podchwycił Lexus, który zresztą należy do Toyoty. Tylko, że on miał nieco inny tok myślenia. Toyota chciała, żeby w Priusie dobrze czuli się ludzie, którzy jedzą brokuły wyhodowane na własnej działce i zimą poruszają się autem kierując w berecie. A Lexus? Ekologia to tylko nudny i modny dodatek – ważniejsze są osiągi. I chwała mu za to.

Ekologiczne prawo nakazuje interesowanie się małymi silnikami, najlepiej rzędowymi, 4-cylindrowymi, nie większymi niż 2l pojemności. Panowie z Lexusa nawet nie zwracali na nie uwagi. Do najnowszej odsłony RX wrzucili 3.5l motor benzynowy z sześcioma cylindrami w układzie widlastym – dokładnie taki, który ekolodzy palą co weekend na stosie. Wycisnęli z niego 249KM i zaczęli się zastanawiać, co jeszcze można z nim zrobić. Na przykład da się go uzupełnić o dodatkową jednostkę elektryczną. Nie, to by było zbyt banalne. Ale już dwa silniki elektryczne brzmią całkiem nieźle. W ten oto sposób ten przedni ma 167KM, czyli sporo więcej niż dwa Fiaty Panda, a tylny – 68KM. I teraz nasuwa się myśl: „na Boga! W tym wozie jest prawie 500KM!”. Spokojnie – moc w hybrydach sumuje się trochę inaczej, bo mają duże straty energii. RX liczy dokładnie 299KM. Dużo mniej, ale nie mało. Więc jak to jeździ?

Na początek wystarczy wejść do auta i wcisnąć przycisk. Po chwili fotel automatycznie ustawi się w ulubionej pozycji, kierownica przysunie się do ciała, na tablicy rozdzielczej zaświeci się choinka kontrolek i... tyle. O tym, że auto jest gotowe do jazdy świadczy w sumie włączające się radio i skrętne, ksenonowe reflektory, które przed „odpaleniem” wykonują dziwny ruch, zupełnie jakby chciały zerknąć, co się dzieje w okolicy i zdziwić się jak bardzo dookoła jest nieekologicznie. Później wystarczy ustawić wybierak bezstopniowego automatu w pozycji „D”, wcisnąć odrobinę „gazu”, a ten potężny wóz odpłynie bezszelestnie przed siebie. Tak – potrafi poruszać się wyłącznie na silnikach elektrycznych. Wiecie jakie miny mają ludzie, gdy cichaczem zajedzie się ich od tyłu na parkingu i zacznie trąbić? Producent podaje, że taka jazda jest możliwa do 40km/h, ale jeśli wóz nie pracuje pod obciążeniem, to w praktyce tą wartość da się przekroczyć nawet blisko dwukrotnie. Proces można kontrolować dzięki dziwnemu zegarowi, który zastąpił miejsce obrotomierza – wystarczy delikatnie operować „gazem” i utrzymywać wskazówkę w odpowiednim polu. Gdy zabraknie mocy – wtedy silniki elektryczne dają sobie spokój, a do akcji dyskretnie wkracza widlaste monstrum. Tak naprawdę można to wyczuć tylko delikatnymi wibracjami we wnętrzu i cichym pomrukiem. Ten motor ma jednak dwie twarze. Przy wyprzedzaniu, gdy trzeba sięgnąć po pełne możliwości hybrydy, znowu dołączają się dodatkowo jednostki elektryczne, a skrzynia biegów wrzuca spalinowy silnik na najwyższe obroty – i tu się zaczyna dziać. Gdyby wszystkie V-szóstki tak brzmiały, to Chopin zamiast grać, mógłby pracować w banku.

Ten motor daje czadu jak Osborne na koncercie i dźwiękiem bliżej mu do widlastej ósemki niż szóstki. Tylko, że pojawia się tutaj drobny zgrzyt. Początkowo myślałem, że jak wsiądę do RX i zamknę drzwi, to ludzie za oknem zatrzymają się w miejscu jak w modelu LS600h, a jedyne dźwięki, które będę słyszał, to wkurzające sygnały dochodzące z tablicy rozdzielczej, uzupełnione o mrugające kontrolki. No niestety. Wóz dość dobrze izoluje otoczenie, pod warunkiem, że motor benzynowy nie wejdzie na obroty. Mi to zupełnie nie przeszkadza, ale spracowany biznesman po 48h kłócenia się z personelem nie musi podzielać mojego zdania.

Pozostaje jeszcze temat skrzyni biegów. Pracuje wolno i jest bezstopniowa, czyli przy wciśnięciu „gazu” w podłogę nieustannie utrzymuje silnik spalinowy na skraju rozsypania się na pojedyncze części, a sama płynnie zmienia swoje przełożenia, by auto mogło przyspieszać. Ma też oczywiście możliwość symulacji poszczególnych biegów w trybie sekwencyjnym, ale wtedy sprawia takie wrażenie, jakby chciała sprawdzić jak długo kierowca wytrzyma i z powrotem wróci do trybu automatycznego. 7.9s do „setki” to niezły wynik w ponad 2-tonowym monstrum, ale to naprawdę nie jest wóz sportowy. Gdyby układ kierowniczy był chirurgiem, to co drugi pacjent budziłby się „po drugiej stronie”, do tego jego wspomaganie jest dość mocne. Z kolei zawieszenie jest na tyle sztywne, by po szybszym wjechaniu w „leżącego policjanta” nie zrobić tego już nigdy więcej drugi raz, ale zarazem na tyle sprężyste, żeby RX od szybkich zakrętów wolał długie proste. Fotele też nie mają wyszukanego trzymania bocznego. Jednak nie ma o czym mówić – tu chodzi o komfort. Na długich i spokojnych trasach ten wóz jest delikatny jak tajska masażystka, całość działa po prostu płynnie i nieskazitelnie. A atmosferę podkreśla dodatkowo wyposażenie.