Spokojna Włoszka dla leśniczego

Pod względem wygody podróżowania piękna Włoszka nie ma się już czego wstydzić na tle swoich niemieckich konkurentów. Jej fotele doskonale podpierają ciało na zakrętach i jednocześnie nie męczą kręgosłupa podczas długich wojaży. Jedynie ich regulacja mogłaby być nieco wszechstronniejsza, bo kierowcy o posturze koszykarza mogą mieć problem z zajęciem wygodnej pozycji. Tym bardziej że na pewno nie będą narzekali na nadmiar przestrzeni. Wręcz przeciwnie. Włosi stwierdzili chyba, że im ciaśniejsze zrobią wnętrze, tym będzie ono bliższe kierowcy. I rzeczywiście. Zarówno nad głową, jak i w nogach, a także na wysokości ramion da się odczuć, że Alfa niczym prawdziwa gorąca Włoszka pragnie naszej bliskości i chce przyjemnie otulać nas swoim wnętrzem. Także dlatego nadaje się do podróżowania najwyżej we dwójkę. Próby przewiezienia kompletu osób i jeszcze do tego ich bagaży mogą się okazać zadaniem ponad jej siły. Na tylnej kanapie miejsca brakuje w każdym kierunku. Podobnie jest w bagażniku, który ma zaledwie 360 litrów pojemności, co jest swego rodzaju niechlubnym rekordem w klasie. Na szczęście jest kwadratowy, dzięki czemu można go zagospodarować niemal w każdym calu.

Wszelkie niedogodności związane z ciasnotą Alfa rekompensuje doskonałymi wrażeniami akustycznymi. Zestaw audio opracowany wspólnie z amerykańską firmą Bose brzmi doskonale i zadowoli nawet tych audiofilów, którzy lubią czuć się w aucie niczym w filharmonii. Mógłby być jedynie łatwiejszy w obsłudze. Podobnie zresztą jak cała reszta urządzeń pokładowych Alfy. Nie urągając Włochom - logiczne planowanie nie jest ich mocną stroną. Dowód? Proszę bardzo - automatyczna klimatyzacja. Zasady jej działania w Crosswagonie można zrozumieć dopiero po dłuższym zapoznaniu się z autem. Jeżeli komuś zależy na czasie, niech lepiej sięgnie po instrukcję. Podobnie jest z komputerem pokładowym oraz ogrzewaniem siedzeń, których włączniki, nie wiedzieć czemu, skrzętnie ukryto... pod fotelami. Na szczęście, stojąc w stołecznych korkach, szybko można się nauczyć obsługi Włoszki. A gdy już zdołamy zapanować nad wszystkimi przyciskami i pokrętłami, można się skupić się na frajdzie, jaką daje jazda Q4. A tej będzie pod dostatkiem.

Teraz rozumiem, co Włosi mieli na myśli, mówiąc, że Crosswagon jest „multistrada", czyli autem na wszystkie drogi. Dzięki stałemu napędowi na cztery koła auto potrafi dostarczyć niezapomnianych emocji. Szczególnie na szutrowych, leśnych dróżkach, z dala od wyasfaltowanych autostrad. Zazdroszczę leśniczym, którzy mogą takim autem codziennie dojeżdżać do pracy. Nie muszą się martwić o to, że wypadną z piaszczystego zakrętu, nawet gdy będą dużo szybsi niż młody jeleń na prostej. Auto trzyma się nawierzchni niczym guma do żucia dywanu, a ewentualne uślizgi kół szybko koryguje standardowy układ VDC (Vehicle Dynamic Control). Po jego wyłączeniu auto jeździ jeszcze lepiej. Dzięki temu, że w standardowych warunkach 58 proc. mocy trafia na tylne koła, można sobie pozwolić na efektowne pokonywanie zakrętów bokiem. O ewentualnie otarcie się o drzewa nie musimy się martwić, bo mechanizm różnicowy Torsen C dba o odpowiedni podział mocy między obie osie. W krytycznych sytuacjach (np. gdy tylne albo przednie koła tracą przyczepność) układ samoczynnie rozdziela moc w zakresie od 60:40 do 20:80 proc. Dzięki temu leśniczy w razie potrzeby da radę podjechać nawet pod piaszczystą wydmę. Ale przed większymi leśnymi przeszkodami, jak powalone konary czy głębokie kałuże, lepiej niech spasuje. Do takich „szaleństw" wciąż bardziej nadają się stare poczciwe UAZ-y i Łady Niva. Tyle że one niestety na zwykłych asfaltowych drogach wyglądają niczym niezgrabne żubry buszujące wśród stada zwinnych zająców.