Filtr cząstek stałych - część układu wydechowego z silnikami wysokoprężnymi, odpowiedzialna za wyłapywanie i późniejsze wypalanie cząsteczek sadzy zawartych w spalinach.
Filtry DPF zaczęto stosować w samochodach osobowych w 1996 roku. Głównym powodem jest europejska norma czystości spalin (Euro 3 i późniejsze) nakładająca na producentów samochodów obowiązek trzymania się ustalonych limitów emisji szkodliwych związków do atmosfery przez ich produkty.
Filtr cząstek stałych ma rozbudowaną wewnętrzną strukturę przestrzenną, o bardzo dużej całkowitej powierzchni ścianek. Dzięki temu ze strumienia przepływających przez niego spalin wyłapywane są cząsteczki sadzy, które osiadają na porowatych ściankach lub włóknach filtra (w zależności od jego typu do wykonania wewnętrznej struktury przestrzennej używa się metalu, materiałów ceramicznych, lub, jak to się ma w przypadku filtrów jednorazowych, specjalnego papieru).
Gromadzące się szkielecie wewnętrznym cząstki sadzy powodują stopniowe zapychanie się filtra i znacząco zmniejszają jego wydajność. By temu zapobiegać, nowoczesne filtry cząstek stałych zostały wyposażone w mechanizm regeneracji pasywnej (samooczyszczania się) - odbywa się to poprzez katalityczne spalanie sadzy po osiągnięciu przez filtr odpowiednio wysokiej temperatury.
Istnieją także dodatki wspomagające proces regeneracji filtra cząstek stałych, które należy stosować zgodnie z zaleceniami producenta auta. Niekwestionowaną zaletą wynikającą ze stosowania filtrów cząstek stałych jest ograniczenie emisji sadzy przez nowoczesne silniki wysokoprężne. Największą wadą - jak zwykle koszt takiego rozwiązania.
Zobacz też: