Jeden z dwóch powszechnie stosowanych typów hamulca przy kole pojazdu, składający się z okrągłej tarczy zamocowanej do piasty koła oraz zacisku hamulcowego, zamocowanego na tzw. jarzmie do układu zawieszenia. Zacisk z dwóch stron ma zamontowane wewnątrz okładziny hamulcowe (tzw. klocki), które odpowiadają za hamowanie poprzez zaciśnięcie tarczy.
Podstawową zaletą hamulców tarczowych, która częściowe spowodowała wyparcie hamulca bębnowego z pojazdów drogowych, jest wysoka wydajność przy jednoczesnej dużej odporności na przegrzanie. Podczas hamowania wytwarzana jest bardzo duża ilość ciepła, a nieosłonięta konstrukcja hamulca tarczowego powoduje szybsze i skuteczniejsze chłodzenie niż w zamkniętej konstrukcji hamulca bębnowego.
Kolejną zaletą jest prosta obsługa oraz samooczyszczanie hamulca. Bez zdejmowania jakiegokolwiek elementu pojazdu można ocenić stan tarczy hamulcowej oraz elementów ciernych, a nawet zmierzyć ich grubość.
Ostatnią zaletą jest niższa niż hamulców bębnowych masa, która w praktyce jest masą nieresorowaną, a zatem wpływa korzystnie na amortyzację pojazdu i tym samym na prowadzenie.
Hamulec tarczowy ze względu na nieosłoniętą konstrukcję jest mniej odporny na uszkodzenie i zabrudzenie, dlatego bębnowe są wciąż powszechnie stosowane w pojazdach użytkowych i maszynach poruszających się w trudnych warunkach terenowych. Natomiast w samochodach osobowych hamulce tarczowe na tylnej osi, często wykorzystywane tylko w niewielkim zakresie, narażone na czynniki zewnętrzne, dużo szybciej niż bębnowe korodują i tracą skuteczność.
Inną wadą hamulca tarczowego jest wysoka cena kompletnego układu. O ile tarcza i klocki hamulcowe są mniej więcej porównywalne cenowo z odpowiednikiem bębnowym, a nawet niekiedy tańsze, o tyle zacisk hamulcowy jest wielokrotnie droższy od cylindra hamulcowego, który pełni tę samą rolę co zacisk w hamulcu tarczowym. Dlatego też nie każdy producent stosuje tarczowe hamulce na tylnej osi.