Rozrusznik to urządzenie elektryczne, które dostarcza silnikowi energii rozruchowej przed jego uruchomieniem. W zależności od rodzaju pojazdu moc rozrusznika wynosi od 0,4 do nawet 10 kW. Po raz pierwszy rozrusznik został zastosowany w 1912 roku w Cadillacu i od tego czasu zaczął konsekwentnie wypierać z rynku ręczną korbę rozruchową.
Najważniejszym elementem rozrusznika jest silnik prądu stałego. Jest on zbudowany z wirnika, stojana z uzwojeniami, komutatora oraz szczotek węglowych. Uzwojenia na stojanie tworzą pole magnetyczne. Po zasileniu uzwojeń prądem stałym z akumulatora, prąd kierowany jest do komutatora za pośrednictwem szczotek węglowych.
Następnie prąd trafia do uzwojeń wirnika i wywołuje powstanie pola magnetycznego. Przeciwstawne pola magnetyczne stojana i wirnika powodują obrót tego ostatniego. Na wałku wirnika osadzone jest małe koło zębate (tzw. zębnik z różną liczbą zębów), które współpracuje ze specjalnym zazębieniem na obwodzie koła zamachowego lub przetwornika momentu obrotowego.
Dzięki wysokim obrotom zamienianym na moment obrotowy rozrusznik jest w stanie poruszyć wał korbowy i, co za tym idzie, uruchomić silnik. W rozrusznikach małej mocy (motocykle i małe samochody), w uzwojeniach stojana stosowane są magnesy stałe, w większych – elektromagnesy.
Zębnik rozrusznika jest napędzany przez tzw. wolnobieg, potocznie nazywany bendiksem. Umożliwia on zesprzęganie (włączanie) i rozsprzęglanie (wyłączanie) koła zębatego rozrusznika z zazębieniem na obwodzie koła zamachowego, pełniąc jednocześnie funkcję ochronną przed zbyt wysokimi obrotami.
Po włączeniu zapłonu zębnik jest przesuwany za pomocą specjalnego orczyka, aby zesprzęglić go z zazębieniem na obwodzie koła zamachowego. Po uruchomieniu silnika zasilanie zostaje wyłączone, a orczyk zostaje cofnięty do pozycji spoczynkowej (następuje rozsprzęglenie zębnika z zazębieniem).